Niewinny

On w głębi duszy czuł, że jest niewinny. Wszystko za tym przemawiało. Ale co z tego jak wszyscy uważają, że to jego wina. To był tylko jeden błąd. Nie wiedział, że ten szczegół będzie rzutował na tak wiele spraw. Jedna pomyłka a pociągnęła za sobą tsunami. Teraz jego przyjaciele walczą o życie. Przez niego.

Wstał z ziemi, z bólu zacisnął zęby nie podda się... nie teraz. Wiedział, że musi wszystko naprawić. Nawet jeśli to była jedna pomyłka. Nie wiedział, że oszczędzając jedno życie wywoła wojnę. Chciał dobrze, ale uratował złą istotę.

Kapitan spojrzał na przyjaciela ze smutkiem w oczach, tylko się mógł domyślać co dzieje się w głowie strzelca.

Ej! - krzyknął żołnierz do oprawcy znajdującego się w czołgu - może wykończysz kogoś kto to wszystko rozpętał.

W sumie to tak czuł się winny. Cały jego umysł krzyczał, że jest winny. Czuł wzrok przyjaciół na sobie, uśmiechnął się, podniósł karabin i strzelił. Kula przebiła metalowe serce maszyny. Wysadzając ją w powietrze. Był najbliżej punktu rażenia. Siła wybuchu rzuciła go w tył. Czuł jak jego ciało spotyka się z ziemią powodując falę bólu. Słyszał trzask łamanych kości. Kiedy jego ciało się zatrzymało, usłyszał uderzenie butów o powierzchnie bruku. Wiedział, że jego przyjaciele biegną. Nagle nastała cisza. Tylko na chwile otworzył oczy widząc twarze wojowników

- przepraszam... to ja to rozpętałem.

- Bycie człowiekiem nie jest niczym czego powinniśmy się wstydzić. - zmartwiony głos kapitana przebił się przez jego czarne myśli.

Spojrzał na wszystkich a w ich oczach krył się podziw i smutek. Nie było gniewu, który widział u ludzi spoza jego drużyny.

Ostatnia myśl przed strąceniem przytomności powiedziała, że nikt z najważniejszych dla niego ludzi nie uważa go za winnego. Żołnierz uśmiechnął się i zamknął oczy.