nigdy nie wydane dzieło oczu złożonych

pod sufitem wisi paproć

i jej nieistniejący kwiat

wywleka rdzę i smród

piwnicznych staroci

portretów, książek

zeschłych ramion

wyzutych z cierp

kich wonności

młynek do kawy zniknął

spadł, złożył jak chusta

pozostała pozytywka

zepsuta i gramofon

nudne melodie

łkanie winylu

powoli zasłaniam firanę

uciekam przed kloszem

klatką filmową i klatką

schodową, więzieniem

otulam kości skórą

kłamstwem, bzdurą

igłą i nicią łączę

myśli, skruchę

wiążę powrozy prawdy na

kościstych dłoniach nadziei

póki nie ugną się pod siłą

nie zapłaczą krwią

zawołają o pomoc

rozpaczliwie

pragnące ukojenia

opatrunków na

siniaki i cięcia

nie dostaną ich

pokryją blizny

wodą z kranu

brudną i zbawczą matroną

maścią na wszelkie

dolegliwości ludzkie

liście biczują twarze

powoli, prędko, pos

piesznie, długo

karzą i każą

karać

obłoki w kształcie strzykawek

mną materiał nieba

tani i szorstki

nic nie warty

w piaskownicy znajdę

opakowanie po lekach

wypełnione powietrzem

i białymi cukierkami

brak instrukcji

zamazana cena

ktoś łapie mnie za ramię

gasi światło dzienne

zapala księżyc

dotknięciem

włącznika

zepsułam kserokopiarkę

by nikt nie mógł już

ponowić moich błędów

skopiować je jak kartkę

z zaległym esejem

studiować modlitewnie

czcić i płakać nad kunsztem

wysypałam słowa z książek

których nikt nie czytał

rozebrałam litery

pozbawiłam god

ności

siebie

pieszczę słodycze

trzy, trzy na ręce

przypominają

leki, ale brak

instrukcji

drukuję fotografie

zdjęcia starszych

mężczyzn i mło

dych kobiet

ich ciała nie plotą się

istnieją osobno, jak

ja i moje ciało, ja

i umysł, jestem

umysłem ciałem

blade dziewczęta

patrzą, głuche

na krzyk

ale nadal są piękne

podziwiam je

tak w ciszy

wizerunki mężczyzn

spoglądają na mnie

ze ścian

obdrapanych paznokciami

zdarte kolana, zdarłam je

posiniaczyłam artyzmem

jestem artystką, wolno mi

tak rzekł bóg, a on nie

istniał

ale nadal jestem

krzywdzę siebie

kopiuję, niknę, oddzielam

emocje poślednimi

znakami

wdycham zapach

mój i uśmiechu

dotykam smutek

czterolistną poświatę

symbol szczęścia

zagłady spokoju

nie podlałam paproci

zwiędła samotnie

nie broniła się

jak ja

niszczę umysł, jego fragmenty

dzielone na plastry jak podczas

sekcji zwłok

łamię paznokcie i zęby

na powtórkach wideo

tych kłamstw i stęchłych

ręczników

niech wszystko będzie w

jednym miejscu, jednym

niech ludzie odchodzą

szybko, czy nie

idą, biegną

oglądają przeszłość

kochają ją

bardziej

niż teraźniejszość

jak mali psychopaci

geniusze zbrodni

czeszący jasne peruki

tańczący opuszkami

po fortepianie

drażnią linie

papilarne

kradną

czas