"Nikt mnie nie rozumie", czyli ględzenie egoistki

UWAGA! Tekst jest silnie ironiczny, a jego narrator nie powinien być utożsamiany z autorem.

***

Wiesz, jak to boli, gdy nikt Cię nie docenia? Nie? To Ci opowiem. Nie będę szukała daleko, po prostu przytoczę Ci jeden dzień z mojego życia. Muszę się tylko nad wyborem zastanowić, bo, niestety, wiele jest dni, które mogłyby posłużyć za idealny przykład.

Wstaję rano, wcześniej od mojej siostry, choć lekcje rozpoczynamy o tej samej porze. Oczywiście zawsze to ja robię herbatę, przecież wstaję wcześniej, więc co w tym dziwnego? No bo jak już wstaję, to mogę tę herbatę zrobić, prawda? I wiem, że mogę, i dlatego ją robię, i tak właściwie to nie mam nic przeciwko temu, bo... ech, no dobra, dalej. W tramwaju zawsze stoję. Bo jak tu usiąść, gdy wszystkie miejsca są już zajęte, a nawet gdy jakimś cudem ostanie się jedno wolne, ludzie mordują mnie wzrokiem, jeśli tylko ośmielę się je zająć? No więc nie zajmuję i tylko patrzę, jak opada na nie ktoś inny. Może potrzebuje go bardziej ode mnie?

Potem szkoła. jestem raczej przeciętną uczennicą - ani złą, ani dobrą. Ta przeciętność mnie dobija, ponieważ głupio tak być we wszystkim przeciętną. No ale jestem i co zrobić? Teraz pewnie sobie myślisz, że nie próbowałam wybić się z tej przeciętności. Oczywiście, że próbowałam! Jak mogłabym nie próbować? Tylko... ech... ciężko tak... Siedzę nad tymi książkami i siedzę, uczę się i uczę, a i tak na sprawdzianie okazuje się, że niczego nie umiem. Tak, ja nigdy niczego nie umiem... Okay, coś tam umiem, ale to zawsze za mało. wszyscy mi mówią, że za mało, a nawet jak nie mówią, to czuję, że podświadomie tak uważają...

Mama twierdzi, że za rzadko wychodzę. Ale jak tu wyjść? Jak tu zawrzeć nowe znajomości? No bo jak komuś się coś nie spodoba? Ja coś zrobię, a ktoś to skrytykuję. Jak już coś robię, to chciałabym, żeby było dobrze i żeby nikt tego nie krytykował, bo przecież chciałam dobrze... Dlaczego nikt tego nie docenia? Ludzie mnie nie rozumieją. Nie widzą moich dobrych intencji. A ja nie chcę źle, nigdy nie chcę. Tylko że jestem jedynie marnym człowieczkiem, więc naturalnym jest, iż popełniam błędy.

Z przystanku mam do szkoły jeszcze kwadrans spacerkiem. Czasem widzę takiego pana na wózku, który ma problem, żeby przejechać przez wyjątkowo nierówny odcinek chodnika. No i jak tu mu nie pomóc? Trzeba mu pomóc, bo ten chodnik naprawdę jest nierówny. A jak nie pomogę, to on, ten pan, tak dziwnie na mnie patrzy. Czuję to spojrzenie, czuję, jak pali mi plecy.

Po szkole zwykle wracam do domu. Nie umiem znaleźć wspólnego języka z rówieśnikami, bo, jak już mówiłam, oni mnie nie rozumieją. Nikt mnie nie rozumie! Nikt... Drżą mi wargi, w kącikach oczu zbierają się łzy. Ale nie mogę płakać. Gdy płaczę, ludzie patrzą na mnie z niechęcią, z odrazą... Myślą pewnie, że jestem tylko kolejną głupiutką nastolatką, niemającą właściwie żadnych problemów, bo niby co mogłoby dręczyć taką beztroską, bezmózgą istotę jak ja? Tak, ja wiem, że ludzie tak myślą. I może nawet Ty tak myślisz, kiedy to czytasz. Och, jaki ten świat niesprawiedliwy...

Gdy widzę bezdomnych, kupuję im bułki. No dobra, nie zawsze, tylko jak poproszą, ale jak poproszą to już zawsze. Kupuję im, oni zjadają, czasem nawet nie dziękują... I wiem, że liczyli na większą, bo przecież taką bułeczką to nikt się nie naje, a oni wyjątku nie stanowią.

Co mówisz? Ach tak... dziwisz się, dlaczego nikomu nigdy tego nie powiedziałam. No tak, powinnam to przewidzieć. Już wyjaśniam. Po prostu nikt nie chciałby mnie słuchać. Ty też pewnie nie chcesz, też pewnie masz dość tych wszystkich utyskiwań zakompleksionej nastolatki. A ja tylko chcę, żeby ktoś zwrócił na mnie uwagę...

Komentarze (10)

KarolaKorman 02.01.2017

Bardzo smutny tekst, ale nie jesteś jedyna, która boryka się z trudną dla siebie codziennością. Akurat dzisiaj odkryłam w Internecie Wyznania do wysłuchania i odsłuchałam kilka filmików. Nawet nie podejrzewałam, że ludzie piszą o swoich problemach właśnie tam tylko dlatego, że nie mają się komu zwierzyć, a chcieliby jakiejś rady, zrozumienia lub choćby dlatego, że chcą coś z siebie wyrzucić, mogąc zachować anonimowość. Czasem sama świadomość tego, że nie jest się osamotnionym w jakiejś kwestii - pomaga.
Tytuł jest w porządku. Raczej dopisek mi nie do końca pasuje, bo nie trzeba być egoistką, by chcieć mieć kogoś bliskiego i móc z nim porozmawiać. Nie oceniam, pozdrawiam :)

Amy 02.01.2017

Nie, to nie są moje przemyślenia. To karykaturalne myśli kogoś, kto ciągle narzeka i nie docenia tego, jak wielu ludzimma wokół siebie. Szanuję tych, którzy borykają się z problemami podobnymi do problemów bohaterki, tylko, niestety, uważam, że często są one przesadzone. Wiem, że nie trzeba być egoistką, żeby pragnąć kogoś bliskiego. Ale myślę, że trzeba być egoistką, żeby nie dostrzegać innych ludzi. Ciągłe skupianie się na sobie nie sprawi, że zyskamy przyjaciół. Jeśli chcemy, by ktoś nas docenił, musimy najpierw prawdziwie, nie dla zasady, docenić kogoś innego, przestać wiecznie myśleć o sobie. Jeśli ktoś patrzy na mnie, kiedy siedzę w tramwaju, to niekoniecznie dlatego, że uważa, że powinnam mu ustąpić. Może on po prostu chce usiąść? A jednocześnie ja mam takie samo prawo do tego, by siedzieć, jak on. Nie jesteśmy pępkiem świata i nie powinniśmy pragnąć się nim stać. Musimy ryzykować, nie bać się porażek, zrozumieć, że każdy popełnia błędy i zamiast skupiać się na tym, jak nam jest źle przez ogromną ilość błędów, które popełniliśmy i jak przez to patrzą na nas inni, to czerpać z tych błędów naukę. Nie wszyscy muszą nas lubić, ktoś powinien też chociaż nie przepadać.

Początkowo miały to być dwa listy - jeden taki, który teraz jest całym opowiadaniem, a drugi będący czymś w stylu tego komentarza. Ale rozmyśliłam się i wyszło, jak wyszło.

Adam T 02.01.2017

W trawmwaju każdy ma prawo siedzieć, to fakt. Istnieje jednak coraz bardziej zapomniana, stara, dobra uprzejmość. Ja siadam dla własnej wygody, ale są ludzie, którym ciężko jest stać ze względu na stan zdrowia, ból, wiek. Tylko, że empatia nie jest cechą egoisty, podobnie jak uprzejmość. Sporo jest na opowi zbolałych opisów nastoletniej egzystencji, są śmiertelnie poważne i za każdym prawie razem grożą autozejściem. Nie dziw się, że można nie zauważyć faktu, iż puszczasz do czytelnika ironiczne oko:) Za to oko właśnie piątka:)

Amy 02.01.2017

Dzięki, Adam. Ja zwykle siadam w tramwaju ;)

Freya 02.01.2017

Przeleć się po tekście, bo nawet "ort" cię zaatakował, a nie tylko stan - depresyjny?
Trzeba mieć "pewien" stopień wrażliwości, aby postrzegać siebie tak "radykalnie" krytycznie. Przyczyną może być ambiwalentne; poczucie osamotnienia, bo bywa i tak, że otoczenie jest, lecz niewłaściwie dobrane. W tym momencie trzeba założyć, iż podmiot ma w ogóle jakiąś decyzyjność odnośnie własnego środowiska. Twgl. rzeczywistość świata, dewaluuje poczucie empatii, ponieważ człowiek racjonalnie myślący (haha, też śmiała teza), dostrzega, że jest w sposób spektakularny indoktrynowany. A w szczególności poprzez instytucje, które temu zaprzeczają. Pozdro ;)

Amy 02.01.2017

"Przelecę" się po tekście, ale dopiero jak będę miała chwilę bardziej wolną od tej co mam teraz. Dzięki za komentarz

Nazareth 02.01.2017

Nie jesteś jedyną, która się tak czuje. Poczucie alienacji, bycia nieadekwatnym, niedocenionym, towarzyszy większości ludzi w którymś momencie życia, lub w pewnych jego aspektach. Z reguły przechodzi samo, ale jeśli taki stan ducha utrzymuje się przez dłuższy czas i wkracza w każdą dziedzinę życia to zły znak - mówię z doświadczenia. Trzeba znaleźć coś w czym można się spełnić, co sprawia nam radość, dla mnie to było pisanie, bć może i tobie pomoże w ten sam sposób.
Co do samej formy: jest nie najgożej, ale bardzo skrótowo, odniosłem wrażenie jakbyś się spieszyła i nie dokońca wiedziała o czym chcesz opowiedzieć w danej chwili. Ale przecież zaznaczyłaś, że pisałaś pod wpływem emocji i na szybko, więc rozumiem. Wyszedł z tego trochę taki strumień świadomości a one bardzo często bywają chaotyczne.

Amy 02.01.2017

Muszę to zedytować, i zaznaczyć, że to nie są moje przemyślenia. Nie czuję się tak, nie uważam, że jestem bezwartościowa, bezmózga i w ogóle wszystko bez

Nazareth 02.01.2017

Amy w takim razie wybacz. Popełniłem szkolny błąd identyfikując autora z narratorem. Ale to chyba komplement,w tym wypadku, wychodzi bowiem, że tapisałaś ten tekst bardzo ralistycznie.

Amy 02.01.2017

Nazareth", w takim razie dzięki

KarolaKorman 02.01.2017
Bardzo smutny tekst, ale nie jesteś jedyna, która boryka się z trudną dla siebie codziennością. Akurat dzisiaj odkryłam w Internecie Wyznania do wysłuchania i odsłuchałam kilka filmików. Nawet nie podejrzewałam, że ludzie piszą o swoich problemach właśnie tam tylko dlatego, że nie mają się komu zwierzyć, a chcieliby jakiejś rady, zrozumienia lub choćby dlatego, że chcą coś z siebie wyrzucić, mogąc zachować anonimowość. Czasem sama świadomość tego, że nie jest się osamotnionym w jakiejś kwestii - pomaga.
Tytuł jest w porządku. Raczej dopisek mi nie do końca pasuje, bo nie trzeba być egoistką, by chcieć mieć kogoś bliskiego i móc z nim porozmawiać. Nie oceniam, pozdrawiam :)
Amy 02.01.2017
Nie, to nie są moje przemyślenia. To karykaturalne myśli kogoś, kto ciągle narzeka i nie docenia tego, jak wielu ludzimma wokół siebie. Szanuję tych, którzy borykają się z problemami podobnymi do problemów bohaterki, tylko, niestety, uważam, że często są one przesadzone. Wiem, że nie trzeba być egoistką, żeby pragnąć kogoś bliskiego. Ale myślę, że trzeba być egoistką, żeby nie dostrzegać innych ludzi. Ciągłe skupianie się na sobie nie sprawi, że zyskamy przyjaciół. Jeśli chcemy, by ktoś nas docenił, musimy najpierw prawdziwie, nie dla zasady, docenić kogoś innego, przestać wiecznie myśleć o sobie. Jeśli ktoś patrzy na mnie, kiedy siedzę w tramwaju, to niekoniecznie dlatego, że uważa, że powinnam mu ustąpić. Może on po prostu chce usiąść? A jednocześnie ja mam takie samo prawo do tego, by siedzieć, jak on. Nie jesteśmy pępkiem świata i nie powinniśmy pragnąć się nim stać. Musimy ryzykować, nie bać się porażek, zrozumieć, że każdy popełnia błędy i zamiast skupiać się na tym, jak nam jest źle przez ogromną ilość błędów, które popełniliśmy i jak przez to patrzą na nas inni, to czerpać z tych błędów naukę. Nie wszyscy muszą nas lubić, ktoś powinien też chociaż nie przepadać.

Początkowo miały to być dwa listy - jeden taki, który teraz jest całym opowiadaniem, a drugi będący czymś w stylu tego komentarza. Ale rozmyśliłam się i wyszło, jak wyszło.
Adam T 02.01.2017
W trawmwaju każdy ma prawo siedzieć, to fakt. Istnieje jednak coraz bardziej zapomniana, stara, dobra uprzejmość. Ja siadam dla własnej wygody, ale są ludzie, którym ciężko jest stać ze względu na stan zdrowia, ból, wiek. Tylko, że empatia nie jest cechą egoisty, podobnie jak uprzejmość. Sporo jest na opowi zbolałych opisów nastoletniej egzystencji, są śmiertelnie poważne i za każdym prawie razem grożą autozejściem. Nie dziw się, że można nie zauważyć faktu, iż puszczasz do czytelnika ironiczne oko:) Za to oko właśnie piątka:)
Amy 02.01.2017
Dzięki, Adam. Ja zwykle siadam w tramwaju ;)
Freya 02.01.2017
Przeleć się po tekście, bo nawet "ort" cię zaatakował, a nie tylko stan - depresyjny?
Trzeba mieć "pewien" stopień wrażliwości, aby postrzegać siebie tak "radykalnie" krytycznie. Przyczyną może być ambiwalentne; poczucie osamotnienia, bo bywa i tak, że otoczenie jest, lecz niewłaściwie dobrane. W tym momencie trzeba założyć, iż podmiot ma w ogóle jakiąś decyzyjność odnośnie własnego środowiska. Twgl. rzeczywistość świata, dewaluuje poczucie empatii, ponieważ człowiek racjonalnie myślący (haha, też śmiała teza), dostrzega, że jest w sposób spektakularny indoktrynowany. A w szczególności poprzez instytucje, które temu zaprzeczają. Pozdro ;)
Amy 02.01.2017
"Przelecę" się po tekście, ale dopiero jak będę miała chwilę bardziej wolną od tej co mam teraz. Dzięki za komentarz
Nazareth 02.01.2017
Nie jesteś jedyną, która się tak czuje. Poczucie alienacji, bycia nieadekwatnym, niedocenionym, towarzyszy większości ludzi w którymś momencie życia, lub w pewnych jego aspektach. Z reguły przechodzi samo, ale jeśli taki stan ducha utrzymuje się przez dłuższy czas i wkracza w każdą dziedzinę życia to zły znak - mówię z doświadczenia. Trzeba znaleźć coś w czym można się spełnić, co sprawia nam radość, dla mnie to było pisanie, bć może i tobie pomoże w ten sam sposób.
Co do samej formy: jest nie najgożej, ale bardzo skrótowo, odniosłem wrażenie jakbyś się spieszyła i nie dokońca wiedziała o czym chcesz opowiedzieć w danej chwili. Ale przecież zaznaczyłaś, że pisałaś pod wpływem emocji i na szybko, więc rozumiem. Wyszedł z tego trochę taki strumień świadomości a one bardzo często bywają chaotyczne.
Amy 02.01.2017
Muszę to zedytować, i zaznaczyć, że to nie są moje przemyślenia. Nie czuję się tak, nie uważam, że jestem bezwartościowa, bezmózga i w ogóle wszystko bez
Nazareth 02.01.2017
Amy w takim razie wybacz. Popełniłem szkolny błąd identyfikując autora z narratorem. Ale to chyba komplement,w tym wypadku, wychodzi bowiem, że tapisałaś ten tekst bardzo ralistycznie.
Amy 02.01.2017
Nazareth", w takim razie dzięki

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania