Nim zacznie się dzień

dzień dobry, Boże... witaj

łaskawie spędź ze mną czas

przy porannej kawie

znam Twój plan dnia, wiem... wszechświat czeka

lecz poświęć chwilkę dla mnie, człowieka

opowiedz

czy nocą dobrze spałeś?

czy, resztą świata dręczony, czuwałeś

gdy ja

pogrążony we śnie spokojnym,

bez świadomości gdzie głód, gdzie wojny,

gdzie drzwiami trzaska nienawiść wściekła,

gdzie rdza sumienia – choroba przewlekła

dom egoizmem rozpruwa jak nożem...

jak tu się dziwić, że spać nie możesz?

a jednak proszę abyś na moment

zanurzył w kawie wspomnienia słone

przy smaku dziwnym pozwól, w milczeniu,

znaleźć osłodę w mym zrozumieniu pojęcia czasu,

niezłomnych złudzeń,

tęsknoty wobec ich nieobudzeń...

odetchnij nieco

a gorycz kawy

rozpuśćmy w poranka spokoju łaskawym

sam mi radziłeś...

czyż nie najprościej

posłodzić życie łyżką czułości?