Nostalgiczna pogoda

Kawa o świcie — gorzka jak wspomnienie,

gazeta kłamie, jak kłamała wczoraj;

a radio, krzykliwsze niż moje sumienie,

odmierza czas, co znika bez pokory.

Szpaler drzew biegnie — niby orszak cieni,

chmury nad głową są cięższe niż wina;

myśl o grzechu, co wiecznie się zmieni,

a jednak ta sama — wciąż w nas się zaczyna.

W pracy — twarze z gipsu, spojrzenia z kamienia,

uśmiechy z kredy, co kruszą się w dłoni;

tam, gdzie motywacja jest sztuką udawania,

człowiek pytania przed sobą nie broni.

Godzina lunchu — tlen w więziennym oknie,

okruchy chleba jak modlitwy ciche;

myśli osobliwe przychodzą niegodnie,

a sens ucieka, jakby śmiał się szyderczo z nich.

Wracam — auto, dom, przystań wśród bezsenności,

gdzie żona — cień dawnej pieśni, nie całkiem moja;

uśmiech jej drży jak światło w wodzie nocy,

a serce pyta: gdzie kończy się ostoja?

Tak dzień za dniem — paradoks w bezmiarze,

człowiek to istota, co szuka, nie znajduje;

żyje w pogodzie, w prozie, w przelotnym mirażu,

i wie — że żyje… lecz po co? Nie czuje.