Nóż

Uśmiech twój, jak słońce promienisty, rozpłatam wpół, nim nawet zdążę unieść dłoń uzbrojoną nie w miecz godny, lecz w topór brudny.

Twego ducha, czystszego niż białe płótno malarskie, dziurawię jak strzałą z łuku nienawiści, celnie trafiając brutalnym słowem.

Włókna twego ciepłego serca, miłością przepełnionego, przecinam nożem zdradzieckim. Wodospady krwi miłosnej płyną, aż serce pustym i suchym się staje.

Klingą nie złotą, a srebrną jedynie, bez zamysłu, jednak starannie naostrzoną.

Dłoń trzyma rękojeść wysadzaną brylantami ociekającymi jadem gadzim.

I truje tak mocno, i tnie tak głęboko. Bruzdy, tak paskudnej i kwasem pogłębianej, żaden szew nie zaszyje.

Ależ tak kocham i pragnę obdarowywać cię głosem, który jak miód na gardło rozbolałe jest.

Dlaczego w miłości całej swojej dzierżę to ostrze i obraz mój ukochany zabijam?

Miłość uciekła szramą i ubarwiła podłogi szkarłatem. Za późno, aby przeprosić...