Numer prywatny.

Prawda jest taka,

że nie wiem, czy w kimkolwiek innym

potrafiłbym się tak rozsiąść, zapomnieć.

Czy gdziekolwiek indziej byłbym w stanie

przestać udawać słoneczniki, ambrozje

i najzwyczajniej w świecie być kimś,

dla kogo warto zdzierać palce, po sam piasek.

Obecny wszędzie jak gwiazdy topiące się w stawie.

I nawet to jest jedynie początkiem.

Jakbym umiał poznawać cię codziennie,

kiedy wieczorem kładę głowę na księżyc,

znam każdy krater i wsiąkam w nie głębiej,

aż po wierzchołek grawitacji,

a rankiem? Pościel ucieka mi z nóg,

rękami łapie telefon, który trzaska o ściany

I chcę zadzwonić do ciebie i śmiać się z tego,

jak tylko my potrafimy.

Po cichu.

Z cyklu: Karma.

Wrzesień, 2021.