Nurty zapomniane

Najpierw my, a potem czas ...

nim minie on,

nie będzie nas,

opadnie kurz,

ucichnie wrzask:

codzienny zgiełk,

i deski trzask,

nawała burz,

i to co w nas.

Nastanie cisza ...

ciszą po brzegi wypełniona,

cisza nieznana,

cisza początków,

tak dawno już niewidziana.

W tej ciszy nowej,

ze źródeł starych,

lecz wiecznie otwartych,

dawno wyschniętej rzeki,

popłyną nurty zapomniane.

Popłyną znowu,

raz jeszcze wezwane,

by w ciszy,

bez wrzasku i gwaru,

pełne początków pamięci,

nowe przynieść nadzieje.

Wtedy skończy się czas.