O czym myśli aniołek z kalki porcelanowej?

Pod delikatnym welonem kurzu, w cichym kącie świata,

Aniołek z kalki porcelanowej tkwi, w zamyśleniu lata.

O czymże myśli, gdy skrzydła przepiękne swe śnieżnobiałe składa,

Pod skrzydła swe myśli chowa, w ciszy pogrąża czasem siada.

Patrzy w dal przez półki pełne przeszłości i wspomnień,

Widzi dusze wędrujące, każda ma swój własny ogień.

W szeptach wiatrów przysłuchuje się, niesie go do raju snów,

Gdzie miłość i ciepło wciąż płyną, bez końca, bez słów.

Kiedy światła gasną, a noc bierze w posiadanie dni,

Aniołek wciąż czuwa, w delikatnej nadziei wciąż tkwi.

Myśli o marzeniach, które ludzkie serca unoszą,

O uśmiechach dzieci, co w promieniach słońca się roznoszą.

Zniewolony swoją rolą, choć lekko, każdym dniem,

Nie zna świata poza porcelanowym snem.

Myśli o miłości czystej, bez zmazy i lęku,

O pokoju, co jak świt nad światem radości jęku.

O czym myśli aniołek z kalki porcelanowej?

O prostocie, pięknie życia, miłości serca nowej,

By każde ludzkie serce znalazło swój własny dom,

Pod skrzydłami anioła, w pokoju, znanemu snom.