O KAWACH PORANNYCH RANIONYCH BEZUSTANNIE

myślę o świtania upartej mocy

o jego niestrudzonej walce

z nocnego czuwania lękiem

o kawach porannych

kaleczonych kuchennym milczeniem

i zdawkowo rzucanymi uwagami

o planach dnia powieszonymi

na szubienicach lodówek

zatwierdzonymi magnesami

jak prawomocnym wrokiem

dzieciach wszystkich rodziców

które uparcie i wytrwale rozchlapują

mleko i cukier

wszędzie cukier

jak znaki w podchodach

w poszukiwaniu słodkości

porzucają na blatach brudne naczynia

bez opieki bez słowa

wszystko nam umyka