O nektarze i ambrozji

Um, stwierdziłam, że męski rodzaj mi po prostu bardziej odpowiada.

I znowu dodaje kilka krótkich tekstów razem, żeby nie spamować.

No.

To miłej lektury.

---

Jesteś moją Muzą, moim Natchnieniem.

Moją własną Persefoną. Moją Wiosną, moim Kochaniem.

A ja jak Pan Umarłych chcę porwać do swojego królestwa, królestwa śmierci, chociaż wiem, że to złe, że to nieludzkie. Ale przecież właśnie taki jestem - zły i nieludzki.

Nie dość dobry.

Bo nie jestem herosem, a cieniem. Głupcem, który kłóci się sam ze sobą.

Słabeuszem, który może tylko patrzeć i czekać aż skusi Cię piękno irysów.

---

Błądzę w labiryncie i szukam i szukam.

I biegam wciąż w tę i w tamtą stronę.

Nie szukam wyjścia.

Bo nie jestem Tezeuszem.

Nie szukam minotaura.

Bo to ja jestem potworem.

I błądzę, gdy szukam i nici i Ariadny.

---

Uczyniłaś mnie Tantalem, kazałaś znosić mi jego męki.

A może to wcale nie ty, może ja sam to zrobiłem?

Nie. Na pewno zrobiłem to sam.

Sam uwięziłem się w sadzawce, sam kuszę się tym, czego sam sobie zabraniam.

Jestem definicją masochizmu.

Jestem Tantalem na własne życzenie.