O odwadze prawdziwej

Nie musisz znać odpowiedzi,

by ruszyć w drogę.

Twoje wczorajsze porażki

są dziś fundamentem –

ale tylko wtedy, gdy staniesz na nich z odwagą.

Czasem trzeba milczeć,

zamiast krzyczeć w odpowiedzi na cios.

Nie chodzi o gwałtowną reakcję,

lecz o to, by nie upaść.

Siła nie tkwi tylko w ataku,

lecz w zdolności trwania w ciszy,

w chwili, gdy nie wszystko jest jasne,

a ty wciąż idziesz dalej.

Nie bój się samotności –

to w niej odkryjesz prawdę,

zagłuszaną przez hałas codzienności,

wyciszaną przez zgiełk świata,

który nie zawsze słucha twoich pytań.

Cisza staje się lustrem,

odbijając wszystko, co próbujesz schować.

Gdy szukasz tylko pewności,

nie dostrzeżesz tej prawdy,

co kryje się na skraju niepewności.

Zanim postawisz kolejny krok,

upewnij się, że chcesz odkryć tajemnicę –

bo to właśnie niepewność

prowadzi do najgłębszych odkryć.

Każdy dzień, który przeżyłeś,

to dowód twojej siły,

potężniejszej, niż kiedykolwiek przypuszczałeś.

Przetrwanie jest triumfem –

nawet jeśli czasem go nie dostrzegasz,

bo nie żyłeś, by czekać na koniec.

Nie pozwól, by strach przed przegraną

zabrał ci odwagę do kolejnej próby.

Tak, przegrana boli, to prawda,

lecz żal z braku próby

pozostaje cięższy niż każda rana.

Nie próbuj rozumieć wszystkiego –

pewne doświadczenia trzeba po prostu przeżyć,

by poczuć ich sens,

bo życie to nie łamigłówka do rozwiązania

na końcu dnia, lecz opowieść,

którą tworzysz na bieżąco,

nawet gdy cel pozostaje niejasny.

Świat nie zawsze cię zrozumie,

ale to nie czyni twojej drogi błędną.

Prawda bywa samotna,

lecz właśnie dlatego jest cenna.

Czas nie leczy ran –

to twoja odwaga je łagodzi,

daje przestrzeń, byś sam mógł się podnieść.