o sobie samym wierszem

upływa czas tu na kawałku ziemi

nas co raz mniej i mniej

świat polega na twardych wartościach

przynajmniej mój

stąpam lekko po puchowym dniu

cisza wieczorem gdy moknę

deszcz płacze szlocha

spokojnie kałuże rowki

pod kopułą wspomnienia

przestrzeń nie zawsze pusta

w niej nie ma nas

liście prawie zielone uspokaja pejzaż łąk

lasy poważne oddają szelest i trzask gałązek

wolny przynajmniej takie mam mnie manie

zadowolony nieskażony niczym rzeka

uciekam w góry azylem schronienie

letnią wieczorową porą

sianem pachnie zawsze zdrowo

zapracowany wracam do domu

odpocznę przy ukochanej

dzieci już śpią

ściągam buty taki rozzuty zasypiam

dobry rok by wiele pozmieniać

nie mam postanowień są zmartwienia

radę dam gdy ruszam w góry z Rafałem

on wie znając mój świat

polewam mu herbaty by prąd płyną w nas

a las dał się pokonać choćby raz

jakbym był pierwszy na ziemi

na więcej nie ma szans mówię sobie