O, Stara Rosso w Wilnie dumnie stoi

O, Stara Rosso w Wilnie dumnie stoi,

Z wiekami historii na skórze swej wyróżnionej.

Poznawałeś ongiś wielkie czasy,

Patrzyłeś na dzieje mijające, ból i radość.

Twoje mury pamięć kryją starych lat,

Opowieści niosą, jak piękne było życie w przeszłości.

Tu spotykali się ludzie z różnych stron,

By miłość dla sztuki i kultury podzielić.

Przyświecałaś imczasu wspaniałość,

Kiedy zapach burzliwych debat wypełniał powietrze.

Tu niezliczone marzenia się rodziły,

I nieustająca tęsknota po miłości i wolności.

W potężnych łukach i kolumnach swych,

Widziałeś tych, którzy żyjąc, narodowi służyli.

Twój dach chronił przed przemijającym światem,

Długo stałeś, będąc swego miasta dumną twarzą.

Później przyszły czasy niepewności i zmian,

Ale nadal tęsknota za tobą trwa i w sercach płonie.

Bo jesteś symbolem niezłomności i dumy,

I przypominasz nam o czasach, kiedy Wilno było jednym.

Kolory twoje blakną, ale dusza ciągle jest żywa,

Podtrzymuje piękno i nadzieję dla przyszłości.

O, Stara Rosso, niech twoje mury opowiadają dalej,

O tych, którzy kiedyś tutaj byli, i tych, którzy tu są teraz.

Bo choć mijają lata, a czas nieustannie płynie,

Ty w naszych sercach na zawsze pozostaniesz.

Sto lat, Stara Rosso, niech cię wieczność błogosławi,

Bo jesteś niezmierzonym skarbem dla naszego pięknego miasta.