O Wilku mowa VI - ost.

Ketupa wsiadł do wozu, przekręcił kluczyk i wrzucił bieg. Z jego okna wysunęła się lufa. Tygrys, nie odrywając od niego wzroku nacisnął przycisk i jego samochód-pułapka eksplodował. Wybuch rozjaśnił całą okolicę. Ketupa nie zdążył wyskoczyć, jego samochód eksplodował również i pochłonęły go płomienie.

Obserwujący tę scenę z niedaleka Tygrys i Wiewiórka patrzyli z podziwem. Każde z nich z innego powodu, ale z podziwem.

– O, kurwa – powiedział Tygrys – kierowca, zawracaj i spierdalamy stąd. Każ wszystkim ekipom się wycofać. Wracamy do bazy.

– A co z nimi? – spytała Wiewiórka.

– Z kim?

– Z Sowami? – Drżała. – I z panem Wilkiem?

– Jedna Sowa właśnie zrobiła bum, drugą zastrzeliliśmy tam, za zakrętem. Zaraz sobie podjedziemy i zabierzemy naszą górę szmalu.

– Hmm… – mruknął kierowca, sięgając za siedzenie po pistolet.

– Nad czym się zastanawiasz? – spytał Tygrys, nagle niespokojny. – Coś nie tak?

– Coś za łatwo to wszystko poszło.

– Co za łatwo?

– Kto cię trzymał? – spytał kierowca Wiewiórki. – Przecież Sowy były dwie, ktoś musiał im pomagać…

– Pewnie jakiś leszcz, wynajęty zbir, najemny pedał ze Stawowej albo z uliczki Świętego Franciszka!

– A Wilk? – dopytywał kierowca.

– Ty już wiesz, co Wilk. Żywy trup, poza tym cały czas był z nami! Jedziemy. Miej się na baczności – rzucił, a do przerażonej Wiewiórki dodał: – Nic ci nie grozi, ta furka jest kuloodporna w stu procentach. Nawet opony są odporne na przestrzelenie. Żaden byle wieśniak z kałachem nam tu nic nie zrobi.

– Oby ten ktoś nie miał więcej niż kałacha… – mruknął kierowca.

– Patrz na drogę i nie kracz. Czterysta koni pod maską, prawie pół centymetra karoserii, a ten się takimi pierdołami martwi…

Podjechali w miejsce, gdzie stał posiekany kulami czarny mercedes Sowy. Tuż obok oparty o otwarte drzwi półleżał zmasakrowany trup w czerni.

– To chyba ktoś od nas – powiedział kierowca. – Lepiej wezwijmy posiłki.

– Ale ty masz pietra, chłopie! Stąd widzę, że to ten pedał, Puchacz. Spójrz, jego kałach leży obok.

– A walizka?

– Pewnie nasi wzięli. Jedź.

W tym mieście nikomu nie przybędzie stówa bez mojej wiedzy, a co dopiero walizka mojej kasy. Zaraz w zębach przyniosą.

Spojrzał na dziewczynę, otulił ją ramieniem. Biedactwo naprawdę się boi, pomyślał.

*

– Szkoda jej – powiedział Wilk. – Mogłaby spokojnie żyć, wyjechać, znaleźć sobie męża, rodzinę i tak dalej.

Pliszka stała obok i spoglądała przez lornetkę.

– Łamiesz się, dziadku?

Wilk popatrzył na nią.

– Nie, po prostu… Odkąd ją zobaczyłem pierwszy raz, szkoda mi jej.

– Powinno ci być szkoda Sowy – wskazała ruchem głowy Puchacza, związanego i zakneblowanego. – Jego czeka dopiero ciekawe życie.

Zapewne, pomyślał Wilk. Co najmniej trzy lata samych ciekawych, piwnicznych atrakcji, o ile sam się wcześniej nie zabije. Ale pewnie nie dostanie takiej szansy.

– Sowa dostanie to, na co zasłużył. A ta mała? Co ona komu zrobiła?

– Wjeżdżają w strefę. Masz pięć sekund na decyzję, czy wolisz do końca życia żyć w strachu, czy…

Wilk liczył.

– Teraz – powiedziała Pliszka. Wilk ściskał przedpotopowy, zakurzony detonator, aż pobielały mu kostki.

– Bum – rzekł, naciskając guzik. – I do widzenia, panie Tygrysie.

Pliszka ścisnęła spust wyrzutni granatów przeciwpancernych. Opancerzony samochód utonął w chmurze płomieni i dymu. Wilk podniósł z ziemi drugi granat, wsunął do lufy, klepnął Pliszkę w plecy. Ścisnęła spust ponownie, posyłając kolejną dawkę materiału wybuchowego prosto w płonący wrak.

– Teraz granaty – rzekła. Rzucili, każdy po jednym. Kolejne eksplozje rozerwały ciszę nocy.

– Nieźle rzucasz, jak na takiego dziada – uśmiechnęła się do niego. Krzywo, strasznie.

– Trenowałem kiedyś baseball.

– Aha. Myślisz, że ktoś przeżył?

– Idź sprawdzić. Ja popilnuję Puchacza.

– Tylko go nie zabij.

– Bez obaw, umowa to umowa.

Patrzył, jak dziewczyna zbliża się do resztek luksusowego samochodu. W środku nie miał prawa przeżyć nawet znany z odporności na wszystko karaczan, gdyby jakimś cudem znalazł się wewnątrz pojazdu. Wrzuciła do środka jeszcze jeden granat i schowała się za drzewem.

Puchacz usiłował coś powiedzieć, ale Wilk założył mu na twarz kominiarkę i zdzielił go nie za mocno. Ale dość.

– Morda w kubeł, Puchacz.

Puchacz nie zamknął się, więc Wilk przyłożył mu raz jeszcze. W splot. No, w końcu się uciszył, pomyślał.

– Nikt nie przeżył – zameldowała Pliszka, wracając z oględzin. – Bez szans. Środek kompletnie wypalony, drzwi wciąż zamknięte. Trzy trupy wewnątrz. Wrzuciłam przez dziurkę jeszcze jedną szyszkę, na wszelki wypadek. Dużo ci tego złomu zostało po koledze – powiedziała z uśmiechem.

Ano dużo, pomyślał. Bardzo dużo. Nie szkoda rzucić jeszcze jednym, nawet jeśli już w trupa.

– Szkoda dziewczyny – powiedział Wilk, trąc w zamyśleniu siwiejącą brodę.

– Ano, szkoda.

Sama tego chciała, pomyślał.