obłąkane gwiazdozbiory

wiruję

z pierwszymi w tym lecie

łzami śniegu

wiruję

choć światło jest tak nieznośnie

znoszone do szpiku kości

znów kwitnę na złość nadziei

rozkwitam wbrew

bólowi trawiącemu naszą bliskość

naszą prośbę

o ostatni urodzajny krzyk

pochylam się upuszczam dwie

zbyt ciężkie łzy

aby żywiły zeschniętą trawę

twoich płuc

jęku tłoczonego nowotworem

serca

jestem wbrew sobie

wbrew sobie konam na kolanach

wpatrzona w twoje nieuległe wargi

spojrzenie bez szansy

na zrozumienie

umieram wygasam

powolnie bojąc się że strop światła

ukoi wreszcie

naznaczone gwiazdy

trawione obłędem gwiazdozbiory