Oblicze, Tej ziemi

Janie Pawle, Lolku, tak o tobie myślę, nic mi się nie myli

Jako małe dziecko, jak inne w koszuli biegałeś

Niczym pośród rówieśników się nie wyróżniałeś

Dorastałeś w czasach trudnych dla świata

Gdy niegodziwość przejęła kontrolę nad krajem i latały kule

Nie chwyciłeś, jak inni za karabin

Podjąłeś z nim walkę w najtrudniejszy sposób

Do seminarium się udałeś i przybrałeś sutannę

Z krzyżem w dłoni mówiłeś

„zło, dobrem zwyciężaj”

Wypowiadałeś te słowa zwyczajnie,

Jednak w najdalszych zakamarkach jaźni grzmiały

W duszy się zakorzeniały i plony wydawały

Ty, który całe życie służyłeś ludziom i Bogu

Zawsze mówiłeś mądre, dobre słowa

Nawet wtedy gdy ciało chorowało

Rozstawiałeś kosze dobrej woli

Oddaleni na spotkaniach w tłumie

Czuliśmy twoje ciepło i dobroć

Tak słabo i mało nam znane

Wielu dodałeś otuchy

Po twoich słowach

„nie lękajcie się”

Łatwiej nam się żyło

Dopóki wolność nas nie skłóciła

Szaleństwo sztandar podjęło

Proszę, poświęć rodakowi chwilę uwagi

Ojcze święty, ja się nie lękam

Na ziemi całowanej Twoimi ustami mieszkam

Pozostawione przekazy szanuję

Usłyszanych słów nie przekręcam

„Człowieka trzeba mierzyć miarą serca”

Niechciane przez ciebie pomniki omijam

Nie przemierzam przypisanych ulic i placów

Doceniam hospicja, szpitale z Twoim imieniem

Tylko źli ludzie stawiają Tobie zarzuty

Mądrzy dostrzegają tych, co manipulowali

Oni najbardziej czują ciepło Twoich dłoni

Prowadź tam gdzie łączy się niebo z morzem