Obsesja

Obsesja... sprowadzanie otaczającej nas rzeczywistości do wyłączenie jednego, wąskiego wycinka. Tak maleńkiego, niczym osobliwość znajdująca się na dnie czarnej dziury, która pochłania literalnie wszystko, włącznie z ożywczymi promieniami, jakimi na co dzień raczy nas słońce.

Zamykanie się w na pozór przejrzystej kapsule zatracenia. Ciasnej, klaustrofobicznej, lecz jak dostrzec coraz mocniej zaciskające się szczęki zgubnego potrzasku w obliczu koncentracji na obiekcie zaprzątajacym bez ustanku nasze zbolałe umysły?

Sposób? Wyrwanie owego trującego owocu nagłym, szybkim ruchem, a następnie odrzucenie go od siebie na odległość, jakiej nawet bystre oko drapieżnego ptaka nie jest w stanie sprostać. Oto jedyne, słuszne remedium, by uciec spod niewidzialnego topora symbolizującego absurd w najczystszej znanej człowiekowi postaci.

L/J. T.