Oczy zamienione

Twoje (na perspektywę) patrzą lornetkowo -

moje – ogrodu głębią od Twych (nie mniej)

uważnie. Mimo różnic to przecież widzimy się

jednakowo statyką drzew szytą srebrnie

oraz kryształowo ściegiem wodnym nicią

jak smoła czarną. I tę naszą radość z troską

zimową złączoną. I z drzewostanem tożsamą

nostalgię. Za mną – Twoją. Za Tobą – moją

18.01.2011 [dedykowane Pawłowi]