Oczywista przepowiednia

Kiedy już się ściemnia i Księżyc świecić poczyna,

a Pani, Nocą zwana, pełna tajemniczej gracji nad firmament gwiaździsty się wznosi,

ja, szmaragdowy chłopiec, będę u twego boku, nim spostrzeżesz mnie.

Gdy Pan Czasu, nieubłagany, powstanie i godzinę wskaże,

a wszystko, co nam znajome, uschnie i jako martwy pył w eterze się rozsypie,

ja, człowiek z sercem z lodu, będę u twego boku, nim spostrzeżesz mnie.

I będziemy patrzeć, jak te dalekie ciała niebieskie oddają swój ostatni blask,

i będziemy słuchać, jak ciało Gai muska ostatni, lekki, jesienny deszcz.

A gdy już wzejdzie nowe Słońce...

Zniknę, nim spostrzeżesz mnie.