Od nowa cz.13

Obudziły ją krzyki dochodzące z dołu. Przez kilka minut była zbyt zdezorientowana, by zrozumieć, o co chodzi.

-Już ci powiedziałem – usłyszała głos swojego ojca – nie wejdziesz na górę.

Wyraźnie się z kimś kłócił.

-Wynoś się stąd – usłyszała swoją matkę – jeszcze chwila, a zadzwonię na policję.

Wyraźny śmiech.

-Ty stara wiedźmo – usłyszała w odpowiedzi – możesz zadzwonić sobie nawet do prezydenta. Nie odejdę, dopóki z nią nie porozmawiam.

To był Matt. Na dźwięk tonu, w jakim rozmawiał z jej rodzicami, na jej ciele powstała gęsia skórka.

Szybko wstała z łóżka, narzuciła na siebie szlafrok i otworzyła drzwi.

-Czego chcesz jeszcze? - powiedziała, zatrzymując się u szczytu schodów – nie mamy ze sobą już, o czym rozmawiać.

Zawsze, gdy mu się sprzeciwiała, jej żołądek kurczył się, tak jakby ktoś go ściskał.

-Myślisz, że mieszkanie u rodziców – gardłowy śmiech – uratuje cię?

Instynktownie cofnęła się kilka kroków do tyłu. Tak bardzo żałowała, że w tym momencie nie ma przy niej Benna.

-Nie boję się ciebie – skłamała – nie pozwolę ci się zastraszyć.

Żałowała, że nie umie przyciągać myślami ludzi do siebie.

-Córeczko – usłyszała spokojny i cichy głos swojej mamy – idź do swojego pokoju.

W odpowiedzi pokręciła głową. Nie mogła teraz ich z nim zostawić samych. Bała się, że może zrobić im krzywdę.

-Nie mamo – powiedziała stanowczo – sama sobie z nim muszę poradzić.

Zanim jej tata zdążył coś powiedzieć, pierwszy odezwał się Matt.

-Pochwaliłaś się już rodzicom – wyraźnie podniósł głos – jak dawałaś dupy i zaszłaś w ciążę?

W odpowiedzi kiwnęła głową.

-Nie pozwolę ci obrażać mojej córki – jej ojciec również podniósł głos – wynoś się stąd gnoju.

To, co zdarzyło się chwilę później, było ponad jej siły. W ułamku sekundy jej tata, najwspanialszy człowiek pod słońcem leżał na podłodze i był okładany pięściami przez jej byłego chłopaka.

-Zostaw go – usłyszała wyraźny rozkaz dobiegający od drzwi – zmierz się z równym sobie.

Skąd wziął się tutaj Benn? Czy to jej mama po niego zadzwoniła?

Siedziała w szpitalu w poczekalni. Tak bardzo bała się o swojego staruszka, w duchu modliła się, by nic poważnego mu się nie stało. To wszystko było jej winą.