Od tysięcy lat
Od tysięcy lat
Człowiek od tysięcy lat patrzy w ogień — mami go ciepło i język płomienia, którego mowy nie zna.
Człowiek od tysięcy lat grzebie drugiego człowieka, jakby sadził go w ziemi na nowo.
Pije wodę, która płynie przez jego własne ciało, i modli się, by go nie zatruła.
Człowiek krzyczy, gdy go boli, a potrafi milczeć, gdy boli okrutnie.
Od tysięcy lat kocha, choć czasami miłość sama całą robotę za niego odwala.
Wstaje rano, żeby coś złapać, dotknąć, polizać, obrócić, schować i uciec,
albo wszystko naraz — żeby nie zwariować.
I jeszcze przy tym robi głupie miny.
Człowiek od tysięcy lat pisze wiersze, więc i ja piszę.
Chociaż wiem, że ten wiersz już był
i w „chmurze” nad jaskinią się mienił…
i choć się bardzo starał…
…nikomu, on k…
życia nie zmienił.
Komentarze (4)
A tak w ogóle to niby dlaczego miałby zmieniać to o co się nie prosił, bo i dla kogo.
czytanie nie polega na układaniu literek w szereg Trzeba jeszcze podłożyć klepki...
Czym cynizm też poczytaj. A tak w ogóle - nie lepiej zabrać się za obieranie kartofli? Znaczy: pożyteczne bałwanienie.
I tak ci dopomusz buk.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania