Odbicie

Na mojej drodze staje lustro.

To w nim mieszka drugi ja.

Ta sama twarz i te same ruchy,

brak tylko duszy w oczach.

Niby tacy sami, a jednak - coś mi nie pasuje.

On jest za szklaną zasłoną, ja zaś przed nią stoję.

Coś tak podobnego, a zarazem odmiennego

nie powinno nigdy powstać.

Zaciskam pięść, spętaną nićmi strachu.

Uderzam w gładką powierzchnię,

czyniąc z niej - i z mieszkającego tam odbicia -

ostry, mieniący się pył.

Lecz gdybym tak przełamał taflę zwierciadła,

wydobył z niej me odzwierciedlenie,

usiadł z nim przy stole, tak jak robi to rodzina,

i porozmawiał z nim niczym ze starym druhem,

wówczas odkryłbym, że jedyne, co nas różni,

to miejsce po stronie granicy

zwanej przez nas lustrem.

Jednak na to już za późno.

Patrzę z żalem na odłamki leżące u mych stóp.

Łza swymi ostrymi krańcami - znaczy bruzdą policzek.

Jest tak samo przejrzysta i błyszcząca,

jak te kawałki szkła.