odbicie duszy

Zapach mokrej ziemii , wznosił się w obłokach wilgotnego powietrza , docierając wprost do małego okienka piwnicy , tajemniczej Jen .Dziewczyna dość sceptycznie zaczęła szukać źródła ów zapachu . Usiadła na swojej polówce i badawczo przyglądała się otoczeniu . Betonowe , zimne ściany , skrzynka piwa ,zamiast porządnego krzesła , duży grzyb , zajmujący prawię połowę sufitu. Głęboko westchnęła i spojrzała na ręce zabarwione intensywną czerwienią , a na jej twarzy po raz pierwszy od bardzo dawna malował się szeroki uśmiech . Spojrzała na nierealistyczną , otyłą kobietę . Miała głęboko osadzone , szare oczy liczne rozstępy na ciele oraz klejącą się od łoju i brudu , skórę . Jen trwała w bezruchu , przez dłuższą chwilę, lecz oswojona widokiem w końcu postanowiła dokończyć dzieło . Jej melancholię przerwał donośny męski śmiech . Wystraszona , obejrzała się za siebie . Jeden gwałtowny ruch , lecz żadnej reakcji otaczającego świata .

- Tu się chowasz . - powiedział łagodnie .

-Kim jesteś ?! - momentalnie poczuła falę ciepła , która stworzyła na jej policzkach , czerwone plamy .

Powodem tej reakcji był trudny do zlekceważenia , fakt , iż wysoki mężczyzna był zupełnie nagi .

Przyglądał się jej spokojnym i zatroskanym wzrokiem . Gdy przełamała kruchą barierę wstydu , spojrzała w błękit jego oczu . Czuła ,że bez względu na okoliczności wszelki strach mija .

-Nie odpowiedziałeś na pytanie . - Tym razem jej słowa , były nasiąknięte stoickim spokojem

-odpowiem na to pytanie , gdy powiesz , dlaczego tak piękna dziewczyna , maluje pełne grozy , napawające obrzydzeniem obrazy ?

Natychmiast poczuła ucisk w gardle i piekące pod powiekami łzy .

- Dlaczego chcę to powiedzieć nagiemu facetowi , który zapewne jest efektem kolejnej działki . ?Po czym blado się uśmiechnęła .

- Kiedyś nie byłam szczupła . Te obrazy są odzwierciedleniem mojej duszy . Odkąd pamiętam , szydzono z mojej wagi i okropnego trądziku . Ta paskudna kobieta na płótnie , to JA ! - po tych słowach wybuchnęła tak znanym jej płaczem .

-Kocham Cię

-kolejna ironia ? . Mam tego dość !

-Uwierz mi . Tak bedzie zawsze . Ja dałem Ci ten talent , uratowałem przed ciosami ojczyma , niesłuszną pogardą matki .

- Skąd o tym wiesz ?! . Jak można uratować mnie przed złem , skazując na gorsze katusze ? . Wystarczy się rozejrzeć . Jestem ćpunką , która uciekając przed złem mieszka w obskórnej piwnicy . Jestem niczym ! . Rozumiesz ?

- Piękna Jan , nieważne co zawsze bedzie się działo w Twoim życiu , ja byłem przy Tobie . /straciłaś we mnie wiarę , dlatego chcę Ciebie uratować i przypomniec moją bezgraniczną miłość . Twoje miejsce jest przy mnie . Dlatego jestem .

- Jesteś ?

- Droga , prawdą , życiem . - Po tych słowach delikatnie dotknął intensywną czerwień blizn kobiety na płótnie , przemieniając obraz w lustro .

- Niewierzę . To ja ?! ...Ona jest piękna . - Spojrzała w szare oczy nieznajomej . Jej drobną twarz , delikatnie przysłaniały gęstę , czarne pukle .

- Dla mnie zawsze tak wyglądałaś .

Poczuła na twarzy zaschnięte łzy , które łaskotały je solą . Po czym z miłością wpadła w ramiona samego Boga