Oddech

On grzecznie czeka na swoją kolej, prawie w bezruchu. Porusza się tylko gdy się przemieszcza. Jeszcze tylko trzy. Dwa. Robi się gorąco. Ciepło, które wyczuwalne jest od góry, przypomina mu o tym gdzie się znajduje.

Nareszcie nadchodzi jego kolej. Dwa poprzednie już zniknęły, a przed nim już widać światełko w tunelu. Brzęk, gdzieś za nim, uświadamia mu, że to już jego kolej. Może wejść, a raczej wyjść – z lufy.

Wreszcie jest na zewnątrz, zaczyna się rozglądać. Pierwsze spojrzenie idzie w lewo. Ciała wiszą w powietrzu. Krew rozbryzguje się o ścianę. Wszystko dzieje się tak wolno. Jakby się zatrzymało. Nie. To On jest taki szybki, a to tylko ułamek jego

Teraz w lewo. Ktoś leży na ziemi. Jego spojrzenie jest rozbiegane. Drobna łza wydziera sobie drogę na brudnym od ziemi policzku. Mężczyzna kurczowo trzyma się swojej broni. Chyba nie wie co zrobić.

On już jest prawie w połowie drogi, może nabrać powietrza w swoje żelazne płuca. Ale skąd tu się wziął? Musi spojrzeć za siebie. Z lufy jeszcze się dymi, a ludzik w zielonym kubraczku robi krok do tyłu. Jego przekrwione oczy i rozżalona mina świadczą o wielkim stresie, a może o zamartwianiu się, czy jego pocisk znajdzie cel.

Cel? Właśnie. Pocisk zapomniał zobaczyć co dzieje się przed nim, więc kieruje swoje spojrzenie do przodu. Już za późno. Niebieski kubraczek dziurawi się, a po chwili zalewa krwią.