Odejście

muszę odejść –

nie dlatego, że chcę,

ale dlatego, że nic innego nie zostało.

twój wzrok – cienka smuga na ścianie,

słowa – cichsze niż deszcz o czwartej nad ranem,

pytania –

zbyt lekkie, by je podnieść,

zbyt ciężkie, by o nich zapomnieć.

kilometry mnożą się w nieskończoność,

ale twoje dłonie wciąż tkwią

w zagięciach mojej skóry.

nie zabrałam serca –

zostało tam,

gdzie ty.

ty byłeś spokojem,

ja – wiatrem,

który nie umie przestać wiać.

inni widzieli huragan,

ty – dziewczynę skuloną na skraju własnego cienia.

ale ból jest jak zegar,

wraca o tej samej godzinie.

stare nawyki znają drogę do domu,

więc idę –

jak samotny wilk,

który nie ma już stada,

ale wciąż pamięta zapach nocy.