Odkupienie - Wprowadzenie

Nic nie wiem o swoim życiu, skąd jestem? Znikąd. Jak mam na imię? Skąd mam to wiedzieć skoro nikt nigdy się do mnie nie zwracał po imieniu. Czasami czuje się jak owad który stracił swoje czułki dzięki którym komunikuje się z towarzyszami, a teraz co bym nie robił, jak mocno bym nie krzyczał, dla mnie ludzie są nieosiągalni, a rozmowa bezskuteczna.

Życie w którym egzystuje nie wywiera na mnie żadnych bodźców, jestem aby być, żyje z niewiadomych mi powodów, a Stwórca który dał nam prawo do życia jakby wymazał mnie z pamięci. Dusza, która jest mi darowana nie jest darowana dla innych ludzi, utożsamiam się tylko z nią, z samym sobą. Jak mawia jedna z nauk w buddyzmie ”Umysł jest jak malarz. Umysł wytworzył złożenia. Wszystkie istniejące światy są obrazami namalowanymi przez umysł.” Te słowa tylko wskazują na bezsens mojego stanu życia, jak mam stworzyć świat bez żadnych barw? Jak mam rozpocząć moją wędrówkę bez wskazówek? Oczywiście jak mawia inna myśl „Ani matka, ani ojciec, ani żaden krewny nie może nam przynieść większego pożytku niż nasz własny, opanowany umysł.” Ale mój umysł jest jednym wielkim chaosem który potrzebuje ładu aby zapanowała w nim harmonia, tak abym mógł rozpocząć swoje samodoskonalenie. Ludzie nie potrafią dostrzec we mnie tego czego powinni, wtedy nikt nie śmiałby spojrzeć na mnie krzywo, żaden z nich nie odmówiłby rozmowy.

Moje strudzone samotnością serce często dławiło w sobie „tą myśl” nie chciałem dopuścić do siebie tego myślenia. Nawet jako tak samotny człowiek wiedziałem, że „to” nie jest żadnym wyjściem. Tylko słabi odbierają sobie życie… A ja nigdy taki nie byłem, jestem sam to fakt, ale nigdy nie będę słaby.