Odleglejsze, osobliwsze

"Każdy człowiek to wpółotwarte drzwi

prowadzące do jednego pokoju dla wszystkich."

Tomas Tranströmer "Półgotowe Niebo"

z czysto sadystyczną przyjemnością

rozwaliłem najstarszy telewizor w domu

hanseatic z 1993, w dodatku popsuty od stu lat

jak ten zegar ze Strasznego dworu

nikt nie wylazł z roztrzaskanego pudła

nie wyjechały człołgi, opancerzone rowery.

dziwne, spodziewałem się nowych wojen, kataklizmów

zawieruch, tornad. lub przynajmniej gradobicia.

myślę o zaokiennych kotach, śladach łap

na parapecie (nie wpuszczę do środka, budrysów,

bo miałbym namruczane po sam sufit,

a jest stosunkowo późno i zaraz kładę się spać)

i o takim jednym, rówieśniku.

w liceum chodziliśmy do jednej klasy.

ciekawe, czemu zmarł

mój obraz ciągle jest wyświetlany

(to chyba dobrze)

brzuszek się powiększa (wiem - nie trzeba tyle żreć)

przydałby się lepszy skuter

światu powinno się wgrać nowych bogów

starzy się przepalili, zjaralil, jak lampa kineskopowa

w trzydziestoparocalowym szrocie, którego zmieniłem

w szklano-plastikowy tłuczeń

na bazarze kupiłem kartofle

facet stojący obok opowiadał o swoim znajomym

który powiesił się na sznurówce

ta - z biegiem czasu pękła

zwłoki przeleżały ze dwa tygodnie

w wysokiej trawie

zacząłem robić za znawcę, opisywać wszystkich

widzianych na zdjęciach z sieci

zielonych nieboszczyków

wypchnięte oczy i języki

jesteśmy istotami, które szybko brzydną