Odosobnienie

Jestem obcy we własnym ciele

Dlatego nie rozumiem kiedy mówisz czuj się jak u siebie.

W płucach szeleszczą jesienne liście.

W uszach czuje mróz, słyszę jak pozwoli pęka lód.

Prószy w serduszku śnieżek, skrzypiąc jak skrzypce.

Gra melodie wrzące w porze gasnących latarni.

Gdy wracam tocząc się jak śnieżka.

Biel mieszam z błotem oraz brudem ulic.

Lepiąc siebie co i rusz od nowa.

Żaden Prometeusz, żadne bóstwo by nie poszczyciło się tym dziełem.

Choć i ta zbieranina ma marzenie.

By wieczna zmarzlina opuściła ziemię.

Mógłbym wtedy wsiąknąć w glebę albo odlecieć.

Może wówczas czułbym się jak u siebie.