Odpływ - dribble-seria

Zbiór tekstów (każdy liczący 50 słów) nawiązujących do piosenki "Riptide" (Vance Joy). Postanowiłam sprawdzić, ile takich miniaturek da się ,,wycisnąć" z jednego kawałka.

Polecam sprawdzić sobie tekst, żeby wiedzieć, na czym bazowałam.

*

Kiedyś bałem się dentystów i ciemności.

Teraz tylko jednego.

Tej piosenki, której wersy pamiętam inaczej, niż są, bo śpiewając, zawsze myliłaś słowa.

I tak, jak z piosenką jest coś nie tak, bo słowa brzmią obco (choć nie powinny), tak ze światem jest coś nie tak.

Bo ciebie już nie ma.

***

Obejrzeliśmy razem tyle filmów, gnieżdżąc się po naszych kawalerkach. Poznałem twój gust na wskroś i wystarczyło mi przeczytać najkrótszy opis, żeby wiedzieć, czy byś go polubiła.

Jak ten o współczesnym kowboju, odjeżdżającym w zachodzące słoń… znaczy, do Nowego Jorku.

Gdybym wiedział, to zamiast oglądać je z tobą, oglądałbym wtedy ciebie.

***

Ten, który właśnie oglądam, byłby idealny.

Facet postanawia ,,rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady”. Po drodze spotyka samotną, rozpieszczoną dziewczynę. Zabiera ze sobą i pokazuje inny świat.

Zabawne, bo to nasza historia, tylko role odwrócone. I wszystko rozegrało się w tym mieście, w ciasnych kawalerkach. I starym samochodzie po bracie.

***

Nawijam o tych filmach; to się nudne robi.

Ale co poradzisz; z dziewczyną, której przeznaczeniem było aktorstwo???

Gdyby młoda Michelle Pfeiffer miała kruczoczarne włosy...

Więc oglądam filmy z nią, żałując.

Że nigdy nie zobaczę, jak uśmiechasz się do mnie z ekranu.

Nie wspominając o tym, jak dobre byłyby sceny erotyczne.

***

Wiedziałem, że przyjaciele mi zazdroszczą.

Z jednymi mimo to utrzymywałem kontakt, innym relacjom pozwoliłem umrzeć.

Teraz, po wszystkim, niektórzy z nich wracają.

Trudno czasem powiedzieć, czy zrobiło im się głupio i szczerze chcą mnie pocieszyć, czy po prostu obiekt zawiści sam się usunął, więc już nie jestem dla nich konkurencją.

***

Inna sprawa, że nie wiem, czy na pewno chcę ich pocieszenia.

To ludzie z mojego życia przed Tobą, gdy byłem kimś innym.

Najchętniej wzięliby mnie na whisky/do psychoterapeuty/na dziwki, żebym w końcu przestał być smutny i bawił się z nimi jak dawniej.

A co, jeśli po prostu chcę to przeżyć?

WAŻNE: Nie dyskredytuję tu psychoterapii jako takiej. Albo podejmowanej specyficznie po to, by poradzić sobie ze stratą. NIGDY nie powiem komuś, kto rozważa tę opcję, że ,,sytuacja x nie jest dość poważna, przesadzasz”. Po prostu w tej sytuacji, którą opisuję, bohater nie odczuwa takiej potrzeby, a ci, którzy mu to proponują, nie troszczą się tak naprawdę o niego, tylko chcą mieć <problem> ,,z głowy” jak najszybciej. Mam nadzieję, że to wystarczająco wybrzmiewa w tekście, ale sprawa jest zbyt ważna, by ryzykować nieporozumienia.

***

Zostaniesz ze mną?

Nie, nie zwariowałem. Nie pytam dosłownie; zresztą sama powiedziałabyś, że nie da się tego obiecać.

Mam na myśli… we mnie.

To, czy zawsze pozostaniesz dla mnie tak samo ważna. Czy nie staniesz się czymś, co było ,,dawno i nieprawda”. Głupim romansem z głupiej przeszłości.

Nie chcę tego.

***

Nie chciałem być Twoją prawą ręką. Nie potrzebowałaś tego.

Świetnie radziłaś sobie sama.

Więc wolałem być Twoją lewą ręką.

Niby nie aż tak potrzebna, ta ,,gorsza”, ale bez niej jest jakoś dziwnie.

A potem, opowiadając o dzieciństwie, powiedziałaś, że w domu i szkole siłą cię przestawili.

Byłaś leworęczna z natury.

***

To, że przeżywam, nie znaczy, że leżę i płaczę.

Ale nie dlatego, że jestem taki twardy i męski.

Po prostu przed Tobą nie zajmowałem się zbytnio emocjami i teraz to się mści.

Położyć się (usiąść?) i płakać byłoby chyba lepiej.

Twoje uczenie mnie nie skończyło się z chwilą Twojej śmierci.

03-05.09.2023

Pewnie dałoby się więcej, ale w pewnym momencie po prostu się czuje, że tu powinien być koniec, bo dalej byłoby już ciągnięcie na siłę.