Ogień i Cień

Z popiołów zbieram pył co drętwieje w dłoniach

deszcz szeptem w nim wschody zachody

niczym źródlana woda lecz oczu nią nie umyję

nocne promienie tańczą każda noc jest płomieniem pali jak tatuaż jak znak odrodzenia

w zakazanej powieści gdzie imię milczy

zwinięte w kulkę rzucone w pustą przestrzeń

czeka na nowe słowo nowe istnienie

nie potrafię czytać z zamkniętych powiek

ani wejść w tę folię bąbelkową księgę

może wystarczyłoby wbić w nią toksyczną igłę

i rozsypać literki gdy echo kuleje

w mroku boję się świata

on płonie jak liście drżące na wietrze

mutacje wiją się w resztkach świadomości

a cień tańczy drżąc w tym ogniu i cieniu