okna

z pierwszego okna widzę słup zwieńczony wroną

wrona kracze parzyście

kra kra - cisza - kra kra

z drugiego - chrust po bzach

i wróbli garść śpiących

dalej - przystrzyżony grab

z trzeciego nieruchomy szpaler tuj

sójkę wplecioną w jarzębinę

zamyślony orzech ozdabia biały brzuch dzięcioła

tyle okien

z dachowych widać niebo przecięte ogonem bażanta na dwoje

a z piwnicznego - ciekawską mordę psa

i nogi moje

bo dzisiaj tędy szłam

Komentarze (31)

Grain dwa lata temu

odbicie

IgaIga dwa lata temu

Z przyjemnością przeczytałam Twój wiersz :)
Dziękuję.

Trzy Cztery dwa lata temu

IgaIga, Grain, dzięki za wizytę i komentarz.

Agnes07 dwa lata temu

Piękny :)

Trzy Cztery dwa lata temu

No to dziękuję za czytanie:)

Patriota dwa lata temu

Podoba się. Chyba zapanuje teraz moda, żeby pisać o tym, co kto widzi ze swojego okna.

Trzy Cztery dwa lata temu

To byłoby nawet ciekawe. Przed chwilą czytałam wiersz Floriana Konrada chyba też trochę na ten temat. przedstawił tam - wg mnie - ekran telewizora (komputera?) jako okno.

Bożena Joanna dwa lata temu

Ciekawy widok i żartobliwa końcówka.
Pozdrowienia!

Trzy Cztery dwa lata temu

Miło mi, że tak uważasz. Pozdrowienia!

Anyż dwa lata temu

Przykre to, świetny wiersz.

Trzy Cztery dwa lata temu

Anyż, Twój komentarz jest niejednoznaczny. ale - OK, OK.

słone paluszki dwa lata temu

Nie wiem dlaczego tak jest, ale Twoje teksty Trzy i Cztery, niczym wehikuł czasu, przenoszą mnie do innej rzeczywistości. Do lat 50tych.
Nie potrafię opisać tego uczucia. Jednak czuję w żyłach i pod skórą Warszawę tamtego okresu.
To głupie, ale tworzysz taki nastrój, że sama nie wiem.

Moje okna na cztery strony świata oglądają okna innych ludzi i wieżę kościelną, z której rozbrzmiewa kuzyn Zygmunta.
:)

Trzy Cztery dwa lata temu

Słone paluszki, wielkie metropolie na pewno muszą głębiej sięgnąć pamięcią, żeby przypomnieć sobie sójki, dzięcioły, wróble i bażanty odbijające się w szybach ich budynków. Mniejsze miasta mają jeszcze te widoki na co dzień. A szczególnie tam, gdzie granice mniejszych miast dotykają terenów zielonych, lasów, pól.

Miło, że zajrzałaś.

Dekaos Dondi dwa lata temu

TrzyCzterowa↔Taki "lekki" ów wiersz. I w treści i rymach "nieposkromionych" trochę tak i siak. No i zakończenie, nieco absurdalne, aczkolwiek spinające całość. A poza tym, trochę "kontrastów metaforycznych"→takie skojarzenia me:)
Pozdrawiam:)↔%?.

Trzy Cztery dwa lata temu

Bardzo fajne skojarzenia, dziękuję Dekaosie.

Narrator dwa lata temu

W oknie pisałaś ten wiersz, w oknie go przeczytałem — świat to mnóstwo połączonych okien: Windows ?

Trzy Cztery dwa lata temu

Windows ?, okna, tak było. "Tyle okien".

Szpilka dwa lata temu

Za oknem chyba zawsze coś się dzieje, a Ty tak pięknie potrafisz opisać świat za oknem ? ?

Trzy Cztery dwa lata temu

Szpilka, napisz o swoich widokach z okien. Dawno nie było tutaj nic nowego od Ciebie.
Dzięki za zajrzenie i miły komentarz.

Szpilka dwa lata temu

Trzy Cztery

Napisałam, przekonałaś mnie ?

Pobóg Welebor dwa lata temu

Słup zwieńczony wroną – ?
Ja kiedyś umieściłem wronę na torcie ?
Wiersz o widoku z okna, idę na to także.
Pozdrawiam ?

Trzy Cztery dwa lata temu

Chciałabym zobaczyć tę wronę na torcie. Może wkleisz w słupku z tekstami albo tutaj?

Pobóg Welebor dwa lata temu

Witam wieżowce świeże, rosą ozdobione,
Strzępy nieznanych ptaków i na torcie wronę;
Autobusu rannego wołania o brzasku –
Miasto – wonne niemowlę – w szarosinym blasku
Ma dziś słuszne pierwszeństwo przed ruchami planet;
Obojętne jest niebo, niebo zwierciadlane.

Witam koszmarem nocnym strwożone gołębie,
Wspólnym lotem w czarną noc, w jej drapieżną głębię;
Onąż matką nazywać i jej pisać ody
Z niej się łonić co rano jak ze słonej wody
Możesz wdzięczny, a stwory, jakie spotkasz w dole,
Na sznur weźmiesz, okiełznasz, mimo duszne bole...

Zapach rosłych wieżowców olśnieniem przyprawia;
Opuszczona przed chwilą niegościnna Nawia
Jeszcze syczy i gniecie. Ptaki zapomniały...
Wokół tego już krążą, by żołądek cały
Mieć i umyte pióra. Tak i ja zamierzę,
Chociaż ciągle w widziadła, co już pierzchły, wierzę...

Wiatr słoneczny nie zerwał jeszcze snu zaręczyn,
Powietrze delikatne jak kryształ pajęczyn
Bada palcami twarze i dotyka serca –
Niespokojne, strwożone koi aż do herca.
Nie jest smutno, wesoło, ale nic nie straszy;
Ptakom czas nieśmiertelnym ofiarę nieść z kaszy...

Trzy Cztery dwa lata temu

Pobóg Welebor, dziękuję. Piękny wiersz, poruszająca puenta.

Pobóg Welebor dwa lata temu

Trzy Cztery dziękuję również ?

Piotrek P. 1988 dwa lata temu

Wiersz bardzo piękny i nieco zaskakujący, a miejscami też trochę zabawny. Bardzo lubię motywy zarówno okien, jak i przyrody.
5, pozdrawiam ?

Trzy Cztery dwa lata temu

Piotrek, dziękuję za wizytę i sympatyczny komentarz. Też pozdrawiam!

Łukasz Jasiński dwa lata temu

Wrona to symbol śmierci...

Trzy Cztery dwa lata temu

Łukasz Jasiński - Zgadza się. Można powiedzieć - także śmierci. Jeśli wybrałeś to spojrzenie na wiersz, i dodałeś do tego postać patrzącą przez piwniczne okno, wiersz może opowiadać o ukrywaniu się przed śmiercią, próbie ratunku, a wcześniejsze opisane widoki, z okien z wyższych partii domu - tylko wspomnieniem osoby, która się ukrywa. Tak samo wspomnieniem będzie wtedy wcześniejszy spacer i ten widok: "nogi moje/ bo dzisiaj tedy szłam". Szłam, kiedy wydawało mi się, że nie grozi mi śmierć. Szłam - dobre wspomnienie czasów, w których czułam się jeszcze wolna, mogłam swobodnie się przemieszczać. A było to tak niedawno.

Można ten wiersz tak odebrać. I skojarzyć, np. z wojną.

Wiersz ma kilka lat, nie był nigdzie drukowany, nie kojarzyłam go wtedy z wojną. Teraz, niestety, mogę go interpretować także tak,

Dziękuję za krótki, ale mocny komentarz.

Łukasz Jasiński dwa lata temu

Wiesz, że jestem tutaj znany? Po moich tekstach ostro sobie jeździli, a kiedy jednemu odpowiedziałem, to: doniósł na mnie administracji i dostałem upomnienie, w praktyce to wyglądało tak: byłem atakowany personalnie i jakoś długo wytrzymywałem i w końcu została przekroczona granica, więc: temu kapusiowi dosadnie odpowiedziałem - dałem ostrą ripostę, dalej: wiadomo... Tak niektórzy robią: prowokują, obrażają i ośmieszają, a kiedy otrzymują ripostę: jak dzieci biegną donosić i człowiek niewinny otrzymuje upomnienie lub blokadę konta, cóż: uprzedziłem fakty, wycofałem własne teksty i teraz publikuję na Polskim Portalu Literackim, jednak: wszystkie komentarze, które naruszały moją godność osobistą - pozostały (nie można ich usunąć, a one z kolei świadczą na moją korzyść i przeciwko osobom atakującym), proszę wybaczyć, że nie na temat.

Z pozdrowieniem
Łukasz Jasiński

Trzy Cztery dwa lata temu

Łukasz Jasiński, to nic, że "nie na temat". A może jednak i na temat? Przecież wiersz nosi tytuł "okna", a jak zaznaczył troszkę wyżej Narrator: "świat to mnóstwo połączonych okien: Windows".
Nie zdążyłam przeczytać wszystkich Twoich tekstów przed ich usunięciem, ale kilka - tak. Chodzi o wiersze. Niektóre może jeszcze zostały (bo były w komentarzach). Chyba czytałam Twoje wiersze kilka lat temu na Granicach, Twój styl charakteryzowały powtórzenia. Dobrze się nimi bawiłeś, na moje oko. I skojarzyłam je, przypomniałam sobie.

Co do portalowych kłótni, oskarżeń, prowokacji - one mnie nie obchodzą. Więc się nie wypowiem.

okna

Komentarze (31)

Napisz komentarz