Okruchy

Niepotrzebnie i już dla nikogo

Złociste wejrzenia słońca rozpadają się na smutne mrugnięcia

W postrzępionych okruchach szkła i porcelany

Światło rozszczepia się jak w pryzmatach przeznaczenia

Niepotrzebnie i już dla nikogo

Rubinowe fotony przeglądają się w niestłuczonych oknach

Oświetlając śnieżne czapy na ruinach upiornym blaskiem

Który tworzy niestosownie radosne tęcze

W postrzępionych okruchach szkła i porcelany

Złociste wejrzenia słońca rozpadają się na smutne mrugnięcia

Oświetlając śnieżne czapy na ruinach upiornym blaskiem

Rubinowe fotony przeglądają się w niestłuczonych oknach

Niepotrzebnie i już dla nikogo

Światło rozszczepia się jak w pryzmatach przeznaczenia

Oświetlając śnieżne czapy na ruinach upiornym blaskiem

Niepotrzebnie i już dla nikogo

Rubinowe fotony przeglądają się w niestłuczonych oknach