Ona

Na widok mężczyzny przeszywa mnie obrzydzenie. Oczywiście nie urodziłam się z tą cechą.

Zaczełam czuć do nich wstręt w wieku sześciu lat. Dokładnie po pierwszej, nocnej wizycie taty. Pierwszy raz był bolesny i wstydliwy. Tak samo jak drugi, trzeci i czwarty. Piąty był już tylko bolesny.

Ulegałam mu do jedenastego roku życia. Całe pięć lat! Dlaczego z tym skończyłam? Pewnie sądzicie, że się zbuntowałam, jednak to fałszywy trop. Z sideł chorego psychicznie ojca (o jego stanie psychicznym uświadomiłam sobie po dwóch latach po ucieczce) wyzwolił mnie starszy o trzy lata brat.

Bezlitośnie zabił naszego kochanego ojczulka nożem kuchennym. Widziałam wściekłość w oczach brata, gdy wbijał raz po raz ostre narzędzie w klatkę piersiową ojca. Do dnia dzisiejszego jestem mu wdzięczna.

Od zdarzenia dzielą mnie już pięć lat. Sądziłam, że po roku, góra dwóch latach będę w stanie normalnie funkcjonować. Myliłam się.

Czyny ojca wyryły piętno na mojej psychice. Każdy miniony na ulicy mężczyzna staję się w moich oczach potencjalnym zboczeńcem bez uczuć. Stałam się zagorzałą feministką, która za wszelką cenę chcę zlikwidować z powierzchni ziemi męską rasę.

Wieczorami przed snem zastanawiam się, czy mężczyźni rzeczywiście są tacy okrutni, jak myślę. I wtedy słyszę zdanie wypowiedziane przez dziennikarza radiowego, które utwierdza mnie w moim przekonaniu.

"Dziewiętnastolatka brutalnie zgwałcona i pobita do nieprzytomności przez czterdziestoletniego bibliotekarza".