Ona umiera

przytulone do ziemi dłonie

płomień z wnętrza ona kocha

dźwiga smutki marzenia nadzieję

co wyprawia człowiek niszczy życie

umierają drzewa usycha jezioro

dzieci nie bawią się jak dawniej

świat wokół monety się kręci

płonie słoma płoną znicze

nie wystarczą modlitwy

płomień świecy

kalki słów kilka łez

nie wystarczy

by powstrzymać trzymać

tryb zniszczenia