Ona-Amfora

W jałowym, pełnym cierni ogrodzie amfora stoi,

Jedna z wielu, lecz ta jest wyjątkowa.

Na milion kawałków roztrzaskana,

Kruszcem cenniejszym od złota poskładana.

Jako jedyna skarb najcenniejszy skrywa,

Nasiono z cierpienia zrodzone,

Na glebie doświadczenia i siły osadzone.

Kwiat najpiękniejszy i najrzadszy wypuścić może,

Korzenie przekonań nasiono zapuszcza silne,

Piąć się w górę kwiat niezwykły próbuje usilnie.

Lecz na samej sile i odwadze kwiatu samotnie wzrastać nie sposób,

Nie może kwiat istnieć samoczynnie,

Światła obcy promień, wody troskliwej objęcie,

Dla dobra kwiatu dopuścić musi amfora we właściwym momencie.