Opis mojego dnia - Wyzwanie

Ranek:

To, co działo się w tym śnie było niesamowite. Co prawda, jak to bywa z tego typu rzeczami, już po paru minutach niewiele z tego pamiętałem, ale gdybym miał to opisać, to rzekłbym, że oglądałem najlepszy film akcji na calusieńkim świecie. Niestety, ucieleśnienie wszelkich złych mocy, stworzone po to, aby dręczyć biedne nocne marki, do których się zaliczam, zwane skrótowo budzikiem, zorientowało się, że nastała godzina ósma rano. Przeklęte "pikpikpikpikpik" rozległo się z częstotliwością setek milionów razy na sekundę, skutecznie wyrywając mnie objęć Morfeusza. Musicie wiedzieć, że abym nie poszedł w kimę dwie sekundy po tym, jak pozbędę się źródła dźwięku, umieściłem ową diabelską relikwię na drugim końcu pokoju. Sposób ten mogę z ręką na sercu polecić każdemu, kto ma podobny problem.

No, ale to opis dnia, a nie top ten sposobów na nie zasypianie, więc lećmy z tym koksem. Skoro budzik wyciszony, to czasem trzeba go jeszcze przestawić na inną godzinę, ale piątek to wyjątek. Gdyż tak samo, jak to, że nie czuję, jak rymuję, to w weekendy wstaję o ósmej, aby nie wypaść z rytmu dnia i nocy. Kurde, to chyba jednak będzie poradnik. Mniejsza, skoro nie nastawiamy budzika, to kroki kierujemy tam, gdzie nawet król chodzi piechotą. Może tego wam nie opiszę, bo każdy to robi co ranka. No, może poza myciem zębów, co jeszcze zdzierżę, ale ci, którzy dezodorantu nawet nie kupują, powinni mieć specjalne miejsca w najgłębszych czeluściach piekła!

W każdym razie nie będę tu gdybał o piekle, gdyż te dwa tysiące słów limitu to stanowczo za mało, chyba że byłaby to zwykła rozmowa. Kurde, zszedłem z tematu w zdaniu, które miało wrócić do tematu. Brawo ja!

Dobra, jedźmy dalej. Przebieranie się z piżamy w normalne ubrania, których opisu nie zamieszczę, bo gadanie nie na temat jest i zapewne będzie aż za dużo. Jeszcze tylko plecak w łapę i można lecieć na dół.

A co na dole? Wujek w pracy, mama czeka na przybycie dzieciaków. Odpowiadam na dwa pytania, które mogą się pojawić: Wujek to ojczym, zaznaczam, że wszelkie wspominki tego faktu gdziekolwiek będą przeze mnie bardzo niemile widziane, a mama pracuje w domu, jako niania. Po krótkiej wymianie "cześć", zmierzyłem temperaturę. Coś mnie bierze, ale bez obaw, jeszcze gorączki nie mam. Jak się rozłożę, to będę zadziwiony. Na szczęście mam dobre zdrowie, nie to co niektórzy. To drugie to też szczęście, no nie?

Skoro termometr pokazał zdrowe trzydzieści sześć i osiem dziesiątych, udałem się do kuchni, aby przyszykować sobie jedzenie. Szef kuchni, czyli ja, zaserwował sześć grzanek z masłem, serem żółtym oraz vegetą. Tak, jem vegetę to grzanek, a wam nic do tego. Do picia kawa, to taki mój eksperyment. Kiedy mam na ósmą, muszę wstawać o piątej czterdzieści, wtedy zbawienny wpływ kofeiny jest niemożliwy do przecenienia. Mniejsza z tym, liczy się to, co wydarzyło się potem. Podczas śniadania zdążyło pojawić się pierwsze dziecko. Pożegnanie nie należy do skomplikowanych. "Cium" maluchowi i mamie. Jakby ktoś się pytał o to, czym jest "cium", jest to buziak.

Szkoda, że nie ma czwartku, bo wtedy mógłbym napisać tak: Wychodząc na autobus, pomyślałem sobie "Kurwa, jest za zimno, za ciemno, za wcześnie... za wszystko! I jeszcze znowu będę musiał się użerać z kierowcami. Ci, na których się trafiam, należą do dwóch typów; skurwysyny w dziewięćset trzydzieści jeden / dwadzieścia jeden / jedenaście oraz całą resztą. Na Psie Pole jestem zmuszony to jazdy z pierwszymi typami, przy których kierowcy BMW to całkiem myli ludzie, traktujący kodeks drogowy jak biblię. Oczywiście skurwysyn, mimo że mu machałem, nie zatrzymał się i musiałem przechodzić na drugą stronę jezdni, i stać tam w zimnie, aż przyjedzie. Czemu? Gdyż "jest" tam przystanek. Użyłem cudzysłowu, gdyż gmina nie była łaskawa go postawić, w związku z czym jest tylko na rozkładzie.

Niestety, mamy piątek, więc było nawet dobrze. Jeszcze jedno, ci z was, którzy są na Facebooku mogą wiedzieć, że dojeżdżałem rowerem do szkoły. Co się zmieniło? A no to, że teraz spoczywa w kawałkach. Kurde, po angielsku brzmi to lepiej.* No, mówi się trudno.

Szkoła:

Tak, urwałem kawałek, ale wtedy nic się nie działo. Pierwszą lekcją była fizyka, na której miała być kartkówka. Oczywiście nie uczyłem się do niej, bo po co? Względność prędkości i tym podobne jest tak prosta, że byłoby to stratą czasu. Gadanie z innymi też nie jest przeze mnie praktykowane, prawdę mówiąc jestem nieco aspołeczny. Mym zajęciem było czytanie trzeciej części Dziadów, teraz jestem przy opisie wojska w ustępie, więc po tym, jak je omówimy mam nową lekturę. Pozostałe części, to jest świetne! Na samej fizyce nie wydarzyło się nic godnego uwagi, poza wspomnianą już wcześniej kartkówką.

Drugą lekcją była informatyka. Jak zwykle nie uważałem, ale trudno. Programowanie to nie moja bajka, a skończyło się tylko na pierwszym w tym roku minusie, więc nie narzekam. Tu również nic ciekawego.

Trzecia lekcja to niemiecki, lub jak to dzisiaj powiedział jakiś dzieciak w autobusie, "szwabski". Do tego jednak dojdziemy potem. Dwa minus z kartkówki, co jak dla mnie było wynikiem świetnym, zwłaszcza że germanistka pomyliła się w liczeniu. Dała mi szesnaście i pół punktów, zamiast piętnastu. Nie, nie wiem, jakim cudem nie zauważyła, że dała tylko dwie połówki, więc nie miał prawa jej wyjść wynik z ułamkiem, ale nie zamierzam narzekać. Lepsze to, niż komentarz Niemampojęcia, pod Bitwą**. Czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziałem i mam nadzieję, że nie zobaczę już nigdy.

Ostatnie dwie lekcje to matematyki. Funkcje oraz kolejne przekonanie się, że większość klasy to debile. No przepraszam bardzo za przekleństwo, ale skoro dla kogoś na profilu matematyczno informatycznym minus dziesięć do kwadratu oraz dziesięć do kwadratu to dwie, zupełnie różne liczby, to coś jest nie tak. Nauczycielka zaproponowała mi udział w konkursie, ale odmówiłem. Czemu? Proste, był grupowy, a ja, jak już wspominałem, jestem aspołeczny.

Idąc na przystanek, boleśnie to odczuwałem. Bolały mnie nogi po tym, jak byłem zmuszony przejść piechotą te dziesięć kilometrów oddzielających szkołę od domu. Kwestia tego, że kiedy rower się rozwalił, nie miałem kasy na bilet, więc w obawie przed kanarami poszedłem "z buta".

Mimo to jakieś plusy się znalazły. To właśnie wracając usłyszałem słowo "szwabski". Z miejsca pokochałem ten neologizm. No i jeszcze druga sytuacja, za którą muszę podziękować autorce wspomnianego komentarza. Z racji tego, że stałem obok wolnego miejsca, staruszka z ciężkimi torbami poprosiła mnie, abym się odsunął. Nie będę wam tu ściemniał, na te słowa patrząc się jej w oczy, zająłem to miejsce, po czym wyciągnąłem moje Dziady. Była zdziwiona i smutna, ale i tak ktoś łaskawie wstał. Co sobie wtedy myślałem? Najpierw, "nie zrozumiałem jej przez hałas", gdyż myślałem, że wysiada, a potem nie było za późno, po prostu nie chciałem wstawać. To by oznaczało przyznanie się do błędu, to po pierwsze, a po drugie możliwość wypowiedzenia słów w stylu "podziwiam cię, mimo że na to nie zasługujesz, dycha".

Tak, wypominanie tego komentarza bez przerwy nie jest miłe, ale co z tego? Skoro ciebie, Niemampojęcia, nie stać na traktowanie mnie jako kogoś normalnego, to wolę być samolubnym smarkaczem. To bolało i ciągle boli, kurwa! Najgorsze jest to, że przez ciebie nieuczciwie nie mam przedostatniego miejsca! Dlatego wyzywam ciebie do wzięcia udziału w dowolnej innej, dopóki nie pokonam ciebie uczciwie, nie mamy nawet po co rozmawiać o dogadaniu się, zrozumiano?

Wracając do tematu, pasjonująca lektura towarzyszyła mi aż do domu, gdzie zastałem już tylko jedno dziecko, jak zawsze. Przy okazji jest to ten pierwszy chłopak, taka ciekawostka. Odpoczynek przyd telewizorem, w którym leciała sędzia Anna Maria Wesołowska, a potem dwa razy Wesołowska i mediatorzy. To drugie to jedyna produkcja tego typu, to jest nowo-polska, którą lubię. Potem zabawa z dzieciakiem, bo mama myła włosy i ostatni interesujący punkt dnia. Ciepłe kakao.

Podczas jego picia w szybę od witryny uderzył ptak. Najpierw zażartowałem sobie, że mama nie powinna tak dokładnie myć okien, ale widząc kątem oka, że chwilę po tym, jak stworzonko odleciało, zawróciło i opadło na ziemię. Ogłaszając, że ptak dostał oberwał do tego stopnia, że aż odpoczywa, wyszedłem na dwór, aby się mu przyjrzeć. Nie odleciał, więc myślałem, że złamał skrzydło. Delikatnie ująłem go w dłoń i zaniosłem do mamy. Potem już standardowe patrzenie, czy jest cały, dojście do wniosku, że to łapka, a nie skrzydło są złamane, danie go do naszego karmnika, a na końcu radość, a raczej pseudo-radość, gdyż ptak po tym, jak doszedł do siebie, odleciał w przestworza. No dobra, doleciał tylko na drzewo będące może z pięć metrów dalej, ale i tak poleciał, więc mamy progres!

Potem tylko mycie garów, ogarnianie domu oraz odkurzanie. Dzięki temu dorwałem się do laptopa mamy i w jakąś godzinę czy może dwie to napisałem. Niestety, z racji tego, że mój dzień się skończył, musiałbym chyba opisywać to, jak wiązałem buty, więc daruję sobie przedłużanie do obiecanych komuś tych dwóch tysięcy słów

Pozdrawiam, Sakal.

*Wyjaśnienie:

Rest in peace ~ Spoczywaj w pokoju.

Rest in pieces ~ Spoczywaj w kawałkach.

**Link do tej pracy:

http://www.opowi.pl/patrzac-przez-rozowe-okulary-bitwa-a9405/#comment-61381