Opowieść o czajniku kuchennym

(Wszelkie zbiegi okoliczności z rzeczywistymi obiektami są przypadkowe)

W jednej z kuchni stał czajnik z gwizdkiem, który dostała moja babcia w dniu ślubu. W tamtych czasach obecność gwizdka w czajniku była uważana za dar losu. Branża nie zadowalała obywateli wykwintnymi urządzeniami. Chińczycy nie byli jeszcze zaangażowani w handel światowy.

Wytapiali surówkę w domowych wielkich piecach i łapali wróble. W ówczesnym Związku Radzieckim nocniki były nie do odróżnienia od garnków, a płaszcze wyglądały jak mundury robocze. Z tego powodu gwiżdżące czajniki stały się dumą właścicieli. Goście podziwiali przystojnego mężczyznę i głaskali go po bokach. Szczęśliwa panna młoda twierdziła, że jego gwizdek przypomina tryl słowika.

Czajnik odziedziczyła jego córka. Tworząc rodzinę, przekazała rodzinie szacunek do właściciela kuchni. Naczynia szanowały czajnik. Gliniane kielichy uważały go za szarmanckiego kawalera, chichotał i robił oczy. W odpowiedzi ukłonił się wykwintnie każdemu z nich, zalewając wrzątkiem. Kubki twierdziły, że bez czajnika są

Kubki twierdziły, że bez czajnika ich życie byłoby puste i zimne. Podobał im się artystyczny gwizdek, którym rano oznajmiał kuchnię.

Tylko stary garnek nie podobał się naszemu bohaterowi. Uważała siebie za wartościowego, ponieważ gotowała pierwsze i drugie danie. Herbata i kawa, mruknął dzbanek, nie będziesz pełny.

Patelnia - gorący minx miał bzika na punkcie czajnika. Była szczególnie elokwentna w momencie pieczenia jajek sadzonych, niestrudzenie gawędząc o czułych uczuciach. Kettle nie był zachwycony jej rewelacjami. Masło leciało z patelni i poplamiło jego lśniący mundur. Poprosił teflonową damę, aby była bardziej ostrożna i spojrzał żałośnie na gospodynię, chcąc jak najszybciej umyć się pod kranem.

Pewnego dnia imbryk zakochał się w kryształowym wazonie.

Stała dumnie na stole, a jej twarze lśniły w słońcu. Czasem spuszczano w nią kwiaty i wtedy wyglądała jak panna młoda. Kettle komponował dla niej wiersze, kipiąc z pasji. Wyobraził sobie ich razem przy uroczystym stole. Ta myśl sprawiła, że jego powieka podskoczyła, a gwizdek zachłysnął się parą.

Wazowie byli obojętni na mieszkańców kuchni. Przez cały dzień podziwiała siebie, wpatrując się w opalizujący blask swoich kryształowych wzorów. W skrytości ducha wazon śnił o pięknej karafce, która marniała w zamkniętym kredensie. Wykonany z czeskiego kryształu, przemawiał wyłącznie w języku czeskim.

Właściciele używali karafki przy szczególnie uroczystych okazjach, napełniając ją kupionym w sklepie winem lub koniakiem domowej roboty.

Od czasu do czasu stawiali wazon z kwiatami na stole obok niego. Sztućce - łyżki, widelce, a nawet szlachetna sałatka Olivier - uznały parę za wspaniałą i życzyły im szczęścia. Niestety, chwila błogości nie trwała długo i parę rozdzieliły pijackie okrzyki gości. Karafka została wysłana do kredensu, a wazon zaniesiono do kuchni. Ale, jak mówią, oddzielenie tylko wzmacnia miłość. Dlatego karafka i wazon żyły nadzieją na nowe spotkanie.