Ósmy dzień stworzenia świata, w którym Jezus miał dość

Bywają dni, kiedy człowiek ma naprawdę dość wszystkich innych ludzi. Dlatego wracając z jakiegoś miejsca, wybieramy jak najbardziej odosobnioną drogę. Taki dzień spotkał także mnie (prawdę powiedziawszy, spotyka mnie bardzo często). Wracając z banku, wybrałem małą, niezbyt popularną ulicę, którą rzadko kiedy ktoś przechodzi. Myślałem, że tym razem także nikogo nie spotkam, jednak pod murem siedział zapłakany długowłosy mężczyzna z ranami na dłoniach i bosych stopach, a Jego głowa emanowała jakimś dziwnym światłem. Wyglądał naprawdę marnie, dlatego chciałem mu pomóc, ale gdy tylko ta myśl pojawiła się w mojej głowie, on zawołał mnie po imieniu, co było dziwne, bo byłem pewien, że widzę go po raz pierwszy. Podszedłem do niego, a on powiedział, patrząc na mnie podpuchniętymi oczami, że jest Jezusem i to w dodatku TYM Jezusem, a na dowód zamienił moją butelkę wody w wino. Nigdy w niego nie wierzyłem, ale było mi go tak szkoda, że musiałem mu pomóc. Zapytałem, co się stało.

-Ty widzisz, co tu się dzieje? Widzisz ten cały syf? Widzisz za co ja umierałem? - zapytał przez łzy, a ja domyśliłem się, że mówi o ludzkości. - Przez to wszystko ja już… przestaję wierzyć w Samego Siebie.

Poklepałem Go pocieszająco po ramieniu, ale prawdę powiedziawszy, nie wiedziałem, co powiedzieć, bo sam nie przepadałem za bardzo za ludźmi.

-Chodź za Mną synu - powiedział wstając, przestając płakać.

Poszliśmy na skraj miasta, do lasu. Nie podążaliśmy ścieżką, tylko udaliśmy się

w głąb. Przez dłuższy czas nie odzywaliśmy się ani słowem, dopóki Jezus nie podszedł do krzaka i wyciągnął spod niego małego zawiniątka. Gdy je rozwinął, poczułem że robi mi się słabo.

-Biedna mała Polcia - przytulił do siebie zwłoki noworodka. - Miała wynaleźć lek na raka.

-Co się z nią stało? - zapytałem.

-Zabiła ją własna matka. Nie martw się, teraz jest w moim Królestwie, już nawet nie pamięta jak była duszona foliówką.

Zawinął Polę tak, jak leżała wcześniej i znowu szliśmy.

-Jezu może nie warto tak od razu wątpić w siebie? - powiedziałem po dłuższej chwili milczenia. - W końcu tylu ludzi w ciebie wierzy.

-Tylu wierzy, tylu nie wierzy… Poza tym tu nie chodzi o wiarę samą w sobie. Spójrz jacy są ludzie. Nawet ci, którzy we mnie wierzą.

-Zepsuci.

-I po co Ja umierałem? Umrzeć - żadna sztuka. Każdy może umrzeć. Ale ja chciałem ich przemienić jako Syn Boży. Tymczasem oni słuchają szatana, ufają mu, nawet ci, którzy we mnie wierzą i pełnią służbę w mojej świątyni. Matki zabijają własne dzieci, przyjaciel zdradza przyjaciela - za to umierałem? Jedni budują nową Sodomę, podczas gdy drudzy umierają w pożogach wojny. A kto tym zarządza? W każdym państwie ta sama osoba. I za to ja umierałem?

-Może jeszcze da się coś zrobić? Świat i życie to jedna wielka walka między dobrem a złem. Zobacz, ile zmieniło się od twoich czasów - obecnie nie krzyżujemy ludzi, nie palimy nikogo na stosie, nie kastrujemy ludzi za młodu, aby potrafili śpiewać, nie urządzamy orgii ku czci Dionizosa.

-To jest prawda - walka dobra i zła jest czymś całkowicie naturalnym. Ale aby walka miała sens, musi być równa. Tymczasem gdy rujnujecie jedno zło, od razu budujecie drugie. Zrozumienie, że coś jest złe i stłamszenie tego zajmuje wam długie stulecia. Naprawdę jesteście aż tacy durni? Nie umiecie uczyć się na błędach? Ile wojen jeszcze potrzebujecie, aby zrozumieć, że trzeba z tym przestać?

-To może… pora to wszystko zniszczyć?

-Nie! Chcę dać wam jeszcze jedną szansę.

Nagle zatrzymaliśmy się pod drzewem. Jezus dotknął go, a ono zamieniło się

w krzyż, na który zaczął się wspinać.

-Jezu co robisz? - zapytałem.

-Chcę jeszcze raz odkupić wasze winy.

-Nie! Jezu schodź! Proszę zejdź! Znowu będziesz cierpiał - zaczęła mnie brać panika.

-Trudno. Chcę was uratować.

-Jezu błagam…

-Słyszałeś, co mówił chłopak. Złaź! - usłyszałem jakiś głos.

Obok mnie stał wielki czarny kozioł z czerwonymi oczami.

-Czemu ta koza mówi? - zapytałem, bo myślałem, że to jakaś sztuczka Jezusa, ale nagle poczułem silny ból w całym ciele, jakby ktoś podpalił mnie od środka. Momentalnie chciałem umrzeć, pociemniało mi w oczach, nie wiedziałem, co się dzieje, wokół mnie zaczęły rozlegać się jakieś dziwne dźwięki.

Nagle to wszystko zniknęło, a jedyne, co czułem to czyjaś dłoń na ramieniu. Spojrzałem w górę i zobaczyłem Jezusa obok mnie.

-Naprawdę myślisz, że to coś zmieni? Że wisząc na jakimś drewnie zdołasz mnie pokonać? - mówił kozioł z kpiną, ale w jego oczach widniała panika.

-Sam przed chwilą tak myślałeś szatanie - odpowiedział spokojnie Jezus. - Inaczej nie odciągałbyś mnie od krzyża.

Powiedziawszy to, Jezus znowu zaczął wchodzić na krzyż. Cały czas nie chciałem patrzeć na krzyżującego się człowieka (nawet jeśli miał nn być Synem Bożym, w którego nie do końca wierzyłem), ale z drugiej strony zrodziła się we mnie myśl, że może tak będzie lepiej.

Nagle spadł deszcz. Wielka ulewa znikąd. Wtedy Jezus znów się zatrzymał.

-Przebaczmy im znowu Ojcze - powiedział.

Kozioł, zwany szatanem położył się. Jego czerwone ślepia nadal iskrzyły się złością, ale widać było, że słabł. Wyglądał mizernie i niemalże odpychająco, a wrażenie to potęgowała jego mokra, posklejana sierść.

Jezus ponownie zszedł z krzyża. Stał przez moment z głową podniesioną do góry

i zamkniętymi oczami. Domyśliłem się, iż się modli.

-Dobrze ci się tu żyje? - zapytał, patrząc znowu na mnie.

-No niezbyt, jeśli mam być szczery Panie Jezu.

-Dużo osób czuje się tutaj niezbyt dobrze…

-Jeśli o mnie chodzi, to czy ten świat istnieje, czy nie, ja i tak się dobrze bawię. Tylko nie wchodź na krzyż - powiedział szatana, unosząc głowę. Wtedy z nieba rozbrzmiał grzmot

i kozioł znów położył swój strudzony łeb.

Jezus przez chwilę siedział zamyślony, poczym rzekł:

-Mam już dość…

Wtedy z nieba rozległ się trzykrotny dźwięk trąb.