OSTATNI PŁOMIEŃ

Przyszedłeś,

gdy czas był dla niej niejasny.

Nie pukałeś,

I wszedłeś w świat zupełnie własny.

I co ranek,

wiedziałeś, jak wzniecić w niej ogień.

By płonął na zawsze - nie dał się uleczyć.

Silny, niezłomny

rozżarzył ten płomień.

I palił te rany, mówiąc, że kocha.

Zimny i czuły -

tak mieszał jej w głowie :

miłości nie brakło,

lecz w słowach nie chciał wyrazić się jasno.

Naiwna, zagubiona,

spłonęła w tej wierze,

że miłość i czułość jego

ukojenie przyniesie.

Zraniona i pusta,

uległa nadziei.

Spoczywa w popiołach

i nie chcę juz wierzyć.