Pamięci Józefa Mackiewicza

Wiersze poświęcone ostatniemu bojownikowi;

- 31 Stycznia 1985 roku na emigracji w Monachium

zmarł największy polski pisarz Józef Mackiewicz -

Zygmunt Jan Prusiński

ĆWIERĆ WIEKU MINĘŁO OD TWOJEJ ŚMIERCI

Pamięci Józefa Mackiewicza

Józefie, dawno poszedłeś tam...

Nie zdążyłeś pożegnać się z nocnym motylem,

róż też nie zerwałeś za miastem.

Monachium zaśnieżony - nie pamięta już,

że mieszkał tu pisarz polski.

Ostatni bojownik o flagę z orłem białym.

Spopielałe myśli - dręczę się o sprawiedliwość

dla pisarzy i poetów; czy umieją walczyć

o pamięć stron zapisanych?

Sterczy w słońcu krzyż z cienia,

dzieci zjeżdżają sankami w dół -

jakby na nich czekał dobry anioł.

- A kto na Ciebie czeka, gdybyś chciał powrócić

z tej niewidzialnej drogi - wszak można powrócić...?

1.02.2010 - Ustka

____________________________

JÓZEF MACKIEWICZ, TAK BLISKO, W MONACHIUM

Motto: Nieszczęśniku mój, za życia i po śmierci!

- Czy wiesz Józefie, ile razy byłem w Monachium?

Twoje Drzwi – jestem pewny były gościnne,

gdybym zapukał do nich, zostałbym ugoszczony…

- O czym byśmy rozmawiali jak nie o Polsce?

Trudny to temat, dziwni ludzie, i władza pokryta

ułomnym zabiegom pośród złych zapachów.

Natenczas może wspominalibyśmy rzeczy dobre,

o człowieku pisarzu, czy o poecie zamglonym

w swoich tarapatach. Tak ciężko mówić o wolności.

- Dlaczego Mistrzu, tak blisko jak do dobrej róży

nie zbliżyłem się? Winien Ci jestem pokory –

mam ją w sobie, jest puszysta i soczysta.

Zasielibyśmy obaj, żywe Słowo i Oazę Polską –

to właśnie tam, w Monachium, obok Ciebie

wydałem dwa zeszyty literackie, cichy ślad.

Może minąłeś się z poetą Antonim R. Hajczukiem?

Mieszkał w Monachium i tęsknił za Polską –

dlaczego poeci tęsknią za zniewolonym krajem?

21.11.2008 – Ustka

_________________________

TAŃCZĄ KOMARY WEDLE HASEŁ SWÓJ CZAS

Halinie Mackiewicz - córce Pisarza

Pisarzowi nie sposób zaprzeczyć...

Ściemnia się Józefie, ściemnia się i ściana,

na którą patrzę przed zaśnięciem.

W kraju o głębokiej bliźnie która się nie zgoi,

gram na gitarze ciche melodie -

może to są i protest songi

- czasem zaśpiewam te słowa które pamiętam.

Pamiętam mój recital na "Wiośnie Orkiestr",

śpiewałem w szczecińskiej Kaskadzie:

"Po co urodziłem się"? -

Dlaczego Józefie wciąż błądzimy,

i po drodze pytamy o szczęśliwy kraj?

Ty gdzieś znalazłeś miejsce, budzą się strony

Twoich książek, szeleści w nich i świerszcz i konik polny,

a porozrzucane kwiaty na tej dalekiej łące

Imię Twoje wypowiadają - dlaczego, dlaczego?

15.12.2008 - Ustka

_____________________________

ROZMOWA Z POLONISTKĄ ZE SŁUPSKA

List do Józefa Mackiewicza wierszem

Ta moja znajoma, emerytowana polonistka

przyznała się jak przy spowiedzi, że Cię nie zna.

Tylko słyszała – to tak jak usłyszeć nieznany dźwięk

w środku nocy; noc ma swoje tajemnicze zaklęcia.

Próbowałem jej wytłumaczyć; szkli się pamięć

jak łza spływająca po lustrze – motyle też płaczą,

i kamienie osamotnione płaczą, wystarczy przytulić

serce, owinąć się wokół ciepła, przywołać imiona.

- Jak mogła nauczycielka uczyć, wszak Literatura

nie jest wyjątkiem., ogarnięty bezwład, a liście

jak dzieci pobiegły poza obręb widoku, tańczą

wedle haseł swój ślad, wiedza jest sucha; milcząca.

- Czy mam manifestować, wybrać zdrowe wykrzykniki,

maszerować środkiem ulicy w Imieniu Pisarza szarpać

się z wrogami o szacunek wyrzeźbiony na papierze

Twoją Ręką?

Zdolność reagowania, bo inteligencja poturlała się

ze wstydu, że jako Naród tak mało pamiętamy – lub

szybko zapominamy; wystarczą nam ogony świńskie,

grzbiety kurze, biały salceson i ta ślepa szarmanckość!

Kochany Pisarzu, Lud jest chory, totalny bezwład,

totalna porażka w każdym szarym kącie – wyją pieśni

ze wschodu, Ogrody zaniedbane, krzywe, smutne

na każdy następny dzień i nocy przeżycia zamkniętej,

tych zapisanych stron – z których tysiące gołębi wyfrunęło!

6.12.2008 - Ustka