Pan bajora

Pochowany za kapturem wspomnień gorzkich.

Idąc szybko, goniąc szczęście,

zapomniane.. co ma byc na końcu drogi

Pogubiony, poszarpany

jak ten płaszcz z pamiętnej wiosny

Już do końca świata, zatracony w swej samotni

Odnalazłszy stare zdjęcie, uśmiech wtedy wprost radosny

Lecz on nie chce, chce nicości

pozbawiony szczęścia, złości

Tam na strychu w bałaganie, nie widu żadnych emocji

Zarażony, podrapany

jakby dusza miała kości..

nie sklepione, tfu litości

Wnętrza nie da już naprawić

już na marne w uśmiech pościg

W życiu ludzi nie brakuje

nie zaprosi więcej gości.