Paragelia

Starczy krzywo spojrzeć, aby napluli ci w mordę

Zadawanie trudnych pytań jest tak bardzo niewygodne

Nie lejesz za kołnierz, gdyż ze złości się nie potniesz

Wiedziesz żywot pośród chorób jako ten samotny żołnierz

Własne zdanie miej dla siebie nawet jeśli ty masz rację

A rutyna z życia tworzy ubrudzony szlamem karcer

Nie szanują ciebie za to, że nie jesteś między nimi

Niezależnie od miejsc w świecie masz nadany status świni

Mogą opluwać codziennie, masz po prostu zamknąć gębę

Patrzysz w dół czując spojrzenia chorym wstrętem przesiąknięte

Jakie ma być pokolenie skoro przykład bierze z starszych

A ci starsi mówią ciągle, że młodzież na wszystko skarży

Prawa do obrony nie masz, dumę schowaj do kieszeni

A za wykonaną pracę nikt cię nawet nie doceni

Za to łatwo z gównem zrównać, przecież nigdy nie dorównasz

Ludziom których można tylko określić jako ta kurwa

Język za zębami siedzi, żółć przylega do wątroby

Nie odbiorą nam honoru ani nie pozbawią mowy

Pomieszkują nasze głowy tworząc obraz własnej zmory

A szkodliwi dla umysłu jak najcięższe nowotwory

Głównym bohaterem jesteś w swojej marnej egzystencji

W świecie stworzonym przez pieniądz bez prawa do innej wersji

I na zawsze pozostaniesz wobec siebie tylko wierny

Zaś o ludziach można pisać esej okrutnie obszerny

Mimo, że mijają lata człowiek nie ma w drugim brata

I tak było od początku i będzie do końca świata

Przykro patrzeć jak marnieją tłumy przez karykatury

Co nie mogą wprawdzie nic a czują jakby nieśli góry

Próżno nieraz szukać szczęścia, los to paranoi spektakl

I dlatego toniesz w myślach opartych na sentymentach

Droga błotnista i kręta przy czym warto jest pamiętać

Nie obedrze nikt z godności, choćby stanąć miał na rzęsach