parę smutnych skarpetek

zostało po tobie

kilka suchych kropel sumienia

kilka zatrzaśniętych na wieki powiek

zostało po tobie

pół twarzy której nie uzupełni

żadne światło

żadna predestynacja

co połknęła haczyk

zostało po tobie

paręnaście niedokończonych kroków

na poboczu serc

dwanaście gwałtownych wdechów

aby ukoić milczenie

proszę zanim cię dogonię

zgaś czarną świecę

u wezgłowia mojego łóżka

a zapal cień by drażnił twój czas

czas jest zbyt dumny

aby usiłować dogonić wieczność

pozostało mi po tobie

parę smutnych skarpetek

jak zwykle nie do pary

kilka zbyt prędko spisanych wierszy

kilka łez sięgających nieba