Parszywy kabaret- felieton

Mowa nienawiści to bardzo ciekawy frazes. Pojęciami pod nią skrytymi można by było zapełnić cały Bałtyk, a jeszcze by ich kilka zostało. Są to kolejno (nie wszystkie, bo nie sposób ich zapamiętać): homofobia, germanofobia, ojkofobia, polakożerstwo, antysemityzm, frankofobia, nazizm, faszyzm, komunizm, ksenofobia, seksizm, rasizm, szowinizm, transfobia, ageizm, islamofobia, chrystianofobia, adultizm, heterofobia, rusofobia, polakofobia, mizoandria, mizoginizm, autofobia, Heksakosjoiheksekontaheksafobia et cetera et cetera…

Nie twierdzę, że każde z tych pojęcie jest dobre, bo ponad wszelaką oczywistość należy stwierdzić, że dobre to one nie są ( no może poza Heksakosjoiheksekontaheksafobią), ale każde z tych stwierdzeń jest stanowczo zbyt często używane i traci swój pierwotny charakter, który miał piętnować nie pożądane w społeczeństwie zachowania. I tak jak teraz ktoś niezbyt pochlebnie wypowie się o polskich zwyczajach czy tradycjach zostanie nazwany ojkofobem, bądź polakofobem, tak kiedyś był traktowany jak liberał który chce uwolnić się od sztywnych ram kulturowych. Podany przykład jest co prawda niszowy, ale można go odnieść do większości codziennych sytuacji. Wystarczy wejść do internetu, znaleźć pierwszy lepszy artykuł jakiegoś zagranicznego portalu o konflikcie Palestyńsko Izraelskim i będzie można przeczytać w komentarzach o „antysemityźmie” i „mowie nienawiści” osób sprzeciwiających się działaniu państwa Żydowskiego. Najczęściej jednak, to strona krytykująca, używająca tego jakże pięknego frazesu jakim jest mowa nienawiści zapomina o kulturze języka i z hipokryzją zaczyna agresywnie odpowiadać na komentarze, najczęściej z dodatkiem wulgaryzmów (żeby podkreślić swoje przeogromne niezadowolenie).

Dzisiejsza sytuacja z tym frazesem zaczyna przypominać tytułowy kabaret.

Niby to powinno nas śmieszyć, ale w rzeczywistości powoduje tylko uczucie żałości, a u bardziej wrażliwych odczucia wymiotne.