per spektywy

gdy jałowe dni obrócą się w ostatnie,

tęskno mi będzie.

miały minąć i przepaść,

aż kres wieczny nad nimi wzejdzie.

okryte patosem, mylącą suknią,

napisane na nowo prawdą obłudną,

czułe przesadnie, niepamiętliwe spojrzenia,

nie dojrzą w nich nigdy cienia zgorszenia.

niegdyś jałowe,

nagle ostatnie,

a teraz tęskno, bo ich już nie ma.