Pianista

Jest dziewiąta wieczorem, w sobotę. Do baru zaczynają się schodzić stali bywalcy. Starszy mężczyzna obok mnie powoli sączy dżin z tonikiem i mówi do mnie: „Synu! Zagraj mi stary hit. Nie jestem pewien jak szedł, ale był smutny i słodki. Znałem go na pamięć, kiedy byłem młody.

John za barem to mój najlepszy przyjaciel, daje mi drinki za darmo. Bez wahania rzuci dowcip lub poda ogień, ale tak naprawdę nie tu chciałby być. Mówi: „ Adam, to mnie zabije! Zostałbym gwiazdą gdybym tylko się stąd wyrwał” i uśmiech znika z jego twarzy.

Paul-pisarz, robi w nieruchomościach. Nigdy nie miał czasu, żeby się ożenić. Rozmawia z Dawidem, który wciąż służy w wojsku i pewnie tam już zostanie.

Kelnerki nawijają o polityce podczas gdy biznesmani się upijają. Wspólnie piją drinka, którego nazwali „samotność”, w końcu to lepsze niż pić w samotności.

Jak na sobotę, zebrał się spory tłum. Kierownik kwituje to uśmiechem, wie, że to dla mnie ludzie tu przychodzą, by choć na chwilę zapomnieć o swoim życiu.

Pianino brzmi karnawałowo, a mikrofon pachnie piwem. Ludzie siadają przy barze, wrzucają mi napiwki i mówią: „Zaśpiewaj nam piosenkę, jesteś tutaj pianistą! Zaśpiewaj nam coś, potrzebujemy odrobiny muzyki, a ty wprawiasz na w dobry nastrój!”