piaski

milczą piaski

posłuszne wiatrom

niejedną łzę przyjęły

rzęsiście oświetlone

nocnym utrapieniem

życia pulsujące ranki już ostygły

inwigilowane marzenia

o baśniowej sukni

zmordowały purytańskie zakazy rutyny

sen jak kopuła

skrywa blade ciało

neszamę tak umęczoną

jakby przeszła piekła wszystkich religii

serce przestało dyrygować życiem

przegrało bowiam z rynsztokiem łez

myśl o świetle rozluźnia emocje

skrzydła pragnę rozłożyć

nawet stojąc w płomieniach

w baśniowej sukience

w obłoków objęciach

gdzie już dzień nie parzy

a noc nie woła do bólu

tylko piaski posłuszne wiatrom

lekkie i miękkie

chowają wyspy tajemnic

Klaudia Gasztold