Piekło w mnie

Lawa otaczała mnie ze wszystkich stron, powoli, lecz pewnie wypełniając cały obszar naokoło. Stałem na dużym kamieniu, pośrodku kiedyś niewielkiej kałuży, do której ściekała topiona woda na wiosnę. Lecz nie tej wiosny, teraz jej zalewała lawa, biec już nie ma sensu, byłem zagnany jak zwierz, i wkrótce musi przekształcić się w taki sam kamień, na którym stał. Ale myśli moje były daleki od przedśmiertnych. Mi otworzyło swoje objęcia piekło, najpiękniejsze piekło, pełny jaskrawych farb, przed którymi nawet słońce mierzchnęło. Każdą sekundę w wrzącym potoku powstawały dziwne figury, jak gdyby ktoś próbował buchnąć z niewoli. Lecz nie buchnął, im jak i mi tego zrobić nie pozwoli władca ognia.

Niewidocznie potok dobrał się do moich but i zaczął topić gumową podeszwę. Czekać więcej nie było sensu, lepiej skoczyć i spłonąć w okamgnienie. Nawet nie zamykając oka zanurzyłem się do płonącego kotła. Ból przeszył całe moje ciało, lecz ona była nie moja. To był ból lawy, nieprawdopodobnie okropna, przedśmiertna agonia. Uczucie samotności i smutku, kiedy znasz, że więcej nie wrócisz do domu, wesoło nie chlapiesz się z kumplami w rzeczce płynnego ognia. Z przodu ciebie czeka śmierć, bezsensowna i powolna.

Znikaliśmy razem, jak przyjaciele, jak kochankowie, co przeżyły długie i przepiękne życie razem.