" Piękne istoty " 26

Stała tak i nie wiedziała co zrobić. Gdyby Harry nie spał na kanapie, to tam by przenocowała. Jednak oczywiście Darcy wygoniła go z pokoju. Właściwie to była też jej wina. Gdyby się nie zgadzała na prośby Marceli i reszty, to by nie była w takiej sytuacji. Ale nie mogła patrzeć na ich zapłakane oczy, dlatego się zgodziła. Nagle wpadła na świetny pomysł. Postanowiła przespać się na tarasie, gdzie nad basenem stały leżaki i duża, rodzinna huśtawka. Powoli zeszła po schodach. Zauważyła, że Hazza już śpi, lecz telewizor nadal jest włączony. Najciszej jak potrafiła, podeszła do kanapy i pilotem wyłączyła TV, aby przypadkiem nie obudził chłopka. Potem podeszła do szafy, gdzie wisiały kurtki. Niestety jej narzutki tam nie było, dlatego wzięła czyjąś bluzę. Twierdząc po rozmiarze i zapachu, należała ona do mężczyzny. Wyszła szklanymi drzwiami na taras, który był słabo oświetlony, małymi lampkami, znajdującymi się na dnie basenu. Usiadła na dużej huśtawce i wyciągnęła z kieszeni telefon. Nie była śpiąca, ponieważ spała przecież w samochodzie. Odblokowała komórkę, a na jej twarz wkradł się mały uśmieszek, kiedy zobaczyła tapetę. Bardzo jej się podobała i zresztą to w kontaktach także, tylko miała dziwne uczucie, którego nie umiała opisać, czytając: Lou – mój ukochany :*.

Postanowiła dokończyć książkę, którą dzisiaj zaczęła. Po jakichś dwóch godzinach czytania, kiedy doszła do końca, zerknęła na zegarek i okazało się, że jest już trzecia w nocy. Ziewnęła i mocniej wtuliła się w bluzę. To co poczuła, ją zamurowało. Do jej nosa wdarł się zapach perfum Louisa. Już wcześniej kojarzyła tą woń, jednak nie przypominała sobie, do kogo należy. Trochę ją ten fakt zmieszał. Nie chciało jej się wracać do środka, aby wymieniać nakrycie, a poza tym była ona bardzo ciepła i przyjemna. W tym momencie, zapragnęła przytulić się do Polarka, lub do Lou. Boże, co ja gadam. – skarciła się w myślach – Chce się przytulic do Polarka i do nikogo innego – sprostowała, jednak w głębi duszy czuła, że okłamuje samą siebie. Z przyjemnym aromatem, zasnęła wtulona w kurtkę chłopaka.

Tymczasem u Louisa:

Co jest ze mną nie tak, że nie mogę spać? – zapytał się sam siebie w myślach. Już od jakiejś godziny, próbuje zasnąć, jednak mu się to nie udaje. Przewrócił się na drugi bok, a jego wzrok padł na białego misia, który siedział na fotelu. Całkowicie o nim zapomniał. Przyniósł go tu, kiedy Łakotka wyszła z domu. Powoli wstał z łóżka i podszedł do miejsca, gdzie znajdował się pluszak. Zatopił palce w miękkim futerku i podniósł do góry. Wrócił z nim do pościeli i mocno go do siebie przytulił. Właśnie tego potrzebował. Otoczył go zapach Collins, za którym tak bardzo zatęsknił. W końcu to pierwsza noc tutaj, którą spędzają oddzielnie. Nagle poczuł ogromną ulgę. Miał wrażenie, jakby dziewczyna przy nim była i to właśnie ją obejmował. Nieoczekiwanie zachciało mu się spać, więc przymknął oczy i mocniej ścisnął misia. Odpłynął do krainy Morfeusza, z lekkim uśmiechem na twarzy, którą miał przyklejoną do Polarka.

Rano obudziły go czyjeś podniesione głosy. Niezadowolony otworzył mozolnie oczy. Był już ranek. Rozejrzał się zdezorientowany po pokoju. Spał na brzuchu a facjatę, miał schowaną w pluszu miśka. Oprał się na rękach i wolno wstał na równe nogi. Kręciło mu się trochę w głowie, więc stawiał niepewne kroki. Uchylił drzwi od pokoju i wyjrzał na zewnątrz. Korytarz był pusty, a wrzaski docierały z dołu. Powoli skierował się na schody. Schodził z nich ostrożnie przystając na każdym stopniu i nasłuchując. To ewidentnie była kłótnia pomiędzy chłopakami a dziewczynami. Kiedy stanął w holu, ujrzał swoich kolegów, spierających się ze swoimi ukochanymi.

- Przestańcie zachowywać się jak dzieci i dajcie nam wejść – krzyczał Harry, który próbował się przedrzeć przez dziewczyny, które stały murem i broniły wejścia do kuchni.

- Nie, to jest nasza połowa domu, a wasza jest tam – Darcy również miała podniesiony głos i wymachiwała rekami jak wariatka.

- Czy wy jesteście normalne? Podzieliliście dom na pół?! – wrzasnął Zayn.

- Tak! – odkrzyczały wszystkie – I nawet nie ważcie się wchodzić na nasz teren – zagroziła palcem Livi.

- To co my będziemy jeść?! – oburzył się Niall.

- No nie wiem, kotku. – Marcelina byłą wyraźnie zdenerwowana – Niech te lafiryndy z klubu, wam coś przyniosą.

Louis nie maił zamiaru tego wysłuchiwać, więc ruszył zdecydowanym krokiem w kierunku kuchni. Prawie udało mu się wejść do pomieszczenia, kiedy Danielle, chwyciła go za ramie i szarpnęła do tyłu.

- A ty dokąd się wybierasz? – syknęła.

- Do kuchni – odpowiedział znudzonym głosem.

- Nie słyszałeś, że to jest nasza połowa?

- Nie obchodzi mnie czyja to jest połowa. Jestem głodny i idę coś zjeść – warknął. Chciał ominąć anielicę, ale wtedy przed nim wyrosła Marcelina i zapytała ostro:

- Gdzie jest Łakotka?

- A skąd ja mam to wiedzieć? – tracił powoli cierpliwość.

- Nie spała z tobą?

- Niby dlaczego miałaby spać – zdziwił się.

- No bo ja, Livi i Danielle, spałyśmy u niej w pokoju.

- Zaraz, zaraz. To gdzie ona spała?

- No ja myślałam, że z tobą.

- Nie. U mnie jej nie było.

Wszyscy popatrzyli na siebie pytająco.

- Czy ktoś widział Sweety? – zapytała Mar.

Przyjaciele przecząco pokręcili głowami.

- To gdzie ona jest?

- Trzeba ją poszukać – oznajmił Liam. Nagle koledzy się rozeszli, a po kłótni nie było śladu. Louis widząc, ze towarzysze poszli szukać w domu, postanowił wyjść na taras. Nie spodziewał się, że tam ją znajdzie, jednak wolał się upewnić. Rozsunął szklane drzwi, a jego ciało omiotło chłodne, rześkie powietrze. Zadygotał, ponieważ było naprawdę zimno. Wyszedł na brązowe deski otaczające basen i bardzo się zdziwił. Na dużej huśtawce, leżała niebieskooka opatulona jego bluzą. Widok był przesłodki. Podszedł do niej i zauważył, że dygocze. Dotknął jej policzka, wierzchem dłoni i stwierdził, że jest przeraźliwie zimny. Nie chciał jej budzić, dlatego delikatnie wziął ją na ręce i wszedł z nią do domu. Kiedy wchodził po schodach, poczuł jak przemarznięte ciało dziewczyny się rozluźnia. Skierował się do jej sypialni, spotykając po drodze Nialla i Harrego.

- Gdzie ona była? – zapytał loczek.

- Spała na tarasie – odparł. Nialler dotknął jej bladego policzka i zrobił wielkie oczy.

- Jest strasznie zimna – przeraził się.

- Też byś był, po nocy spędzonej na dworze, przy góra dziesięciu stopniach Celsjusza – rzekł z ironią, wchodząc do pokoju.

- Dlaczego ona spała na dworze – spytał nadal zszokowany Hazza.

- No bo dziewczyny ją wyrzuciły z własnego pokoju, ty spałeś na kanapie, a do kogoś innego wstydziła się pewnie pójść – wyjaśniał szatyn. Położył ją na łóżku i przykrył kołdrą. Nagle po domu rozniosły się krzyki. Zdziwieni spojrzeli po sobie, potem na dziewczynę i jak najciszej mogli, wyszli na zewnątrz. Popędzili na dół, gdzie trwała nie mała jadka.

- Nie zganiajcie na nas! – darł się Zayn – Gdybyście jej nie wywaliły z pokoju, to by tam nie spała – najwyraźniej już znali całą sytuację.

- Gdybyście nie uganiali się za panienkami, gdy macie swoje dziewczyny, to by się tak nie stało – krzyczała Darcy.

- My się nie uganiamy, za żadnymi kobietami. Odbiło ci?! – włączył się Harold.

- Tak, a ta laska na kolanach Nialla to co, przyśniła mi się? – zbulwersowana Marcela wymachiwała ramionami.

- U ciebie, to wszystko możliwe – odgryzł się blondyn.

- Spadaj! – doskoczyła do niego i lekko popchnęła. Wszyscy się zerwali i zaczął się jeden wielki jarmark. Przekrzykiwali się, a i tak nikt nic nie rozumiał. Było tam naprawdę głośno. Wtem rozległ się donośny gwizd. Krzyki umilkły, a aniołowie spojrzeli na Łakotkę, która wyjmowała dwa pace z buzi.

- Co tutaj się dzieję? – chciała powiedzieć to hardo, jednak z jej ust wydobył się cichy, bardzo ochrypnięty głos. Nadal miała na sobie bluzę Tomlinsona.

- Przepraszam żelku, nie chcieliśmy cię obudzić – rzekła skruszona Mar.

- Dlaczego się znowu kłócicie? – ledwo co mówiła.

- Nie ważne – spławiła ją – chodź zładuję ci gorącej herbaty - ruszyła do kuchni.

- Dziękuję nie trzeba – powiedziała słabo, chrypiąc – idę wziąć prysznic – zrezygnowana ruszyła na górę.